Rozdział 6: Bezzębny tygrys

Punkt widzenia Scarlett:

Charles nie pojawił się kilka dni po imprezie rocznicowej Moore Group.

W tym czasie byłem zajęty przygotowaniami do rozmowy kwalifikacyjnej, więc jego nieobecność nie zwróciła mojej szczególnej uwagi.

Pewnego dnia Tiana i ja umówiłyśmy się na spotkanie po latach rozłąki.

Więc teraz stałem na ulicy, czekając, aż przyjdzie mój najdroższy przyjaciel.

Nagle z oddali wybiegła młoda kobieta o rudych włosach.

Dopiero gdy podeszła bliżej, rozpoznałem, kim ona jest.

To była Tiana.

„Tiana, dlaczego masz farbowane włosy na rudo?” – zapytałam z niedowierzaniem.

Tiana już w szkole podstawowej marzyła o zafarbowaniu włosów na rudo.

Teraz w końcu to zrobiła.

Byłem naprawdę zaskoczony, gdy ją zobaczyłem.

Przecież jej włosy miały jeszcze naturalny kolor, kiedy ostatnio rozmawialiśmy przez wideorozmowę.

„Suka, to ma być niespodzianka! Nie wracałaś do domu przez trzy lata, żeby zobaczyć swoją najlepszą przyjaciółkę. Oczywiście, musiałam coś zrobić, żeby cię ukarać”.

Byłyśmy jak siostry rozdzielone od wielu lat.

Przytuliliśmy się i z radością podskoczyliśmy przy wejściu do kawiarni.

Tak, często rozmawialiśmy przez wideo, ale i tak nie zastąpiłoby to radości ze spotkania się z moją przyjaciółką twarzą w twarz.

Mogliśmy się tylko przytulić z radości.

„No to powiedz mi wszystko. Kiedy się do mnie wprowadzisz? Och, wiem! Zadzwonię do innych naszych przyjaciół. Możemy zrobić imprezę z piżamą!”

„Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, ale to będzie wkrótce”.

Tiana zaprowadziła mnie do kawiarni i rozmawialiśmy.

Zamówiliśmy dwa kawałki tiramisu i delektowaliśmy się nimi, kontynuując jednocześnie rozmowę.

„Charles nadal nie chce cię puścić? Nie słyszałeś? Ostatnio krążą plotki o tej suce Ricie”.

„Nie obchodzą mnie oni. Kiedy Charles i ja się rozwiedziemy, nie będę już miała z nimi nic wspólnego”.

„To wspaniale. Już niedługo znów będziemy współlokatorami”.

Tiana i ja miło rozmawiałyśmy.

Mieliśmy takie same poglądy w tej sprawie.

Bez względu na to, co się stanie, wiedziałem, że ona zawsze będzie po mojej stronie.

Byłem wdzięczny, że mam takiego przyjaciela, z którym mogłem dzielić się swoimi uczuciami bez obaw.

„Pamiętasz pracę, o której ci ostatnio wspomniałem? Cóż, powiedziałem o tobie mojemu szefowi i dałem mu twoje CV. Jest z ciebie zadowolony. Właściwie, chce, żebym za wszelką cenę sprowadził cię do naszej firmy, nawet jeśli oznacza to porwanie”.

„Chyba żartujesz.” Zachichotałam i wzięłam kęs ciasta.

„Nie jestem. Przygotuj się na zostanie sławnym prezenterem telewizyjnym! Niech ten człowiek żałuje, że cię puścił”.

Po spędzeniu z nią prawie całego poranka udałem się do rezydencji Tiany.

Pożyczyła mi oficjalny garnitur, zanim poszedłem na rozmowę kwalifikacyjną do jej firmy, Insight Media.

W tym momencie Tiana poklepała mnie po ramieniu i uśmiechnęła się do mnie pocieszająco.

„Nie denerwuj się. Wyglądasz idealnie.”

W pokoju konferencyjnym, w którym przeprowadzane są rozmowy kwalifikacyjne.

„Panno Scarlett Riley, dlaczego chcesz dołączyć do mojej firmy? Przeczytaliśmy twoje CV. Biorąc pod uwagę twoje kwalifikacje, mogłaś złożyć podanie gdzie indziej. Dlaczego tutaj?”

zapytał z uśmiechem łysy i uprzejmy dziennikarz.

„Prezentowanie publiczności tego, czym jest zainteresowana, jest prawdziwym powodem, dla którego wybrałem tę dziedzinę. Rolą mediów jest otwieranie oczu opinii publicznej i pokazywanie jej rzeczywistości, a nie oszukiwanie jej. Wierzę, że Insight Media ma odwagę mówić prawdę i brać za nią odpowiedzialność”.

Osoba przeprowadzająca rozmowę kwalifikacyjną jeszcze raz przejrzała moje CV i zadała mi kilka dodatkowych pytań.

Następnie szepnął kilka słów do siedzącego obok niego dziennikarza.

Spojrzałam na niego z niepokojem, gdy w końcu odwrócił się w moją stronę.

„Gratulacje, panno Riley. Witamy w Insight Media.”

Zaraz po wyjściu z budynku zadzwoniłem do Tiany i przekazałem jej dobrą nowinę.

Następnie zamówiłem Ubera i wróciłem na Gardner Street. Nie zabrałem ze sobą zbyt wielu rzeczy.

Tak naprawdę, zabrałem tylko jedną walizkę.

Może uda mi się spakować i wyprowadzić jeszcze dziś.

Gdy wróciłem do domu, zobaczyłem samochód Charlesa na podjeździe, a w willi paliły się światła.

Musi być w domu.

Była to doskonała okazja, żeby wyjaśnić sobie wszystko raz na zawsze.

Pchnęłam drzwi i otworzyłam je, a moje oczy rozszerzyły się ze zdumienia na widok tego, co zobaczyłam.

Charles leżał na sofie, trzymał się za brzuch, a na jego twarzy malował się ból.

Kiedy na mnie spojrzał, nie był jak zwykle zimny i obojętny.

Zamiast tego wyciągnął do mnie rękę, jakby chciał chwycić ostatnią kroplę życia.

Wyglądał na bezbronnego i cierpiącego.

„Co...co ci jest?” zapytałem oszołomiony.

"Mój żołądek...boli...bardzo..."

odpowiedział w sposób pełen napięcia.

Natychmiast pobiegłam do szuflady z lekami i wzięłam tabletkę na ból brzucha. Wiedziałam, że Charlesa czasami boli brzuch.

Następnie nalałam mu szklankę wody, żeby szybciej przyjął lekarstwo.

Ku mojemu zdziwieniu otworzył przede mną usta jak ptak czekający na nakarmienie.

Czy chciał, żebym go nakarmiła? Trzy lata temu... Czy nie prosił mnie, żebym trzymała się od niego z daleka?

„Daj mi rękę” – powiedziałem ostrożnie.

Nie chciałam, żeby znów poczuł do mnie urazę.

Nie czekając na odpowiedź, włożyłam mu tabletkę do ręki i podałam szklankę wody.

Karol wziął lekarstwo.

Następnie, zamknąwszy oczy, odchylił się na sofie, chwycił poduszkę i przytulił ją.

Rzeczywiście, nikt nie był z żelaza.

Nawet Karol, który zawsze był zimny jak lód, był potulny jak bezzębny tygrys, gdy chorował.

Nie mogłem się powstrzymać, żeby nie rzucić na niego kilku spojrzeń.

Muszę przyznać, że ta jego strona podoba mi się bardziej niż ta, którą zwykle ma, arogancka i dominująca.

Wtedy poszedłem do swojego pokoju i przyniosłem mu koc.

Gdy mu ją położyłam, tylko na mnie spojrzał i nawet nie podziękował.

Zakładałem, że będę mógł wyjaśnić mu wszystko, kiedy będzie najsłabszy.

W tym momencie wziąłem głęboki oddech i zebrałem się na odwagę.

„Wyprowadzam się” – powiedziałem stanowczo.

Bezzębny tygrys nagle wstał i ze zdziwienia rzucił koc na podłogę.

„Co powiedziałeś?” zapytał Charles, patrząc na mnie płonącym wzrokiem.

„Powiedziałem, że wyprowadzę się i zamieszkam z Tianą” – powtórzyłem.

Ale gdy spojrzałem na jego twarz, czerwoną ze złości, straciłem pewność siebie, którą właśnie zebrałem.

„Nie ma mowy!” Charles stanowczo odmówił.

Ale gdy tylko skończył mówić, skrzywił się z bólu, złapał się za brzuch i znowu się położył.

„Przejdziemy przez procedurę rozwodową, gdy będziesz w porządku”. Pochyliłam się, żeby podnieść koc z podłogi.

Jednakże Karol zasłonił nos i nie przyjął dawki.

„Czemu tak dziwnie śmierdzisz?”

Odwrócił się w drugą stronę i dodał: „Porozmawiamy później. Najpierw idź wziąć prysznic”. Nie mogłem powstrzymać się od parsknięcia śmiechem na jego słowa.

Wyglądało na to, że lek już zaczął działać, skoro on już zaczął się ze mną kłócić.

Mimo to nadal czułam swój zapach.

Nie pachniałem dziwnie.

O czym on mówił? Mimo to poszedłem na górę i wziąłem prysznic, dokładnie tak jak prosił.

Nagle jego słowa przyszły mi na myśl.

Co miał na myśli mówiąc „nie ma mowy”? Czy potrzebowałam jego pozwolenia na wyprowadzkę? Umowa rozwodowa została już wysłana do mnie e-mailem w chwili, gdy wróciłam z zagranicy.

Czego jeszcze chciał? Niedługo potem skończyłem brać prysznic.

Wycierając się ręcznikiem kąpielowym, uświadomiłem sobie, że zapomniałem w pośpiechu zabrać ubrania do łazienki.

Charles powinien być nadal na dole.

Bez problemu mogłam się wymknąć, żeby zmienić ubranie.

Ale gdy już miałam wyjść z łazienki nago, usłyszałam kroki za drzwiami.

Z odgłosów wynikało, że Charles wchodził po schodach.

Wyglądało na to, że ból brzucha ustąpił szybciej, niż się spodziewałem.

Wróciłem do łazienki tuż przed otwarciem drzwi sypialni.

„Jeszcze nie skończyłeś?” zapytał Charles, marszcząc brwi.

„Zapomniałam zabrać ubrania” – odpowiedziałam niezręcznie w łazience.

Przez chwilę w pokoju zapanowała cisza.

Ale wtedy usłyszałem, że ktoś otwiera moją walizkę.

Nagle przyszła mi do głowy pewna myśl.

Przypomniał mi się obraz Charlesa grzebiącego w mojej walizce w poszukiwaniu bielizny i moja twarz zrobiła się czerwona jak burak.

Ale z jakiegoś powodu bardziej ciekawił mnie wyraz jego twarzy.

„Twoje ubrania są na łóżku” – powiedział spokojnie Charles.

Po tych słowach wyszedł i zamknął za sobą drzwi.

Wypadłam z łazienki i ubrałam się tak szybko, jak mogłam.

Gdy już skończyłam, zszłam na dół i zobaczyłam Charlesa, który nadal leżał na sofie i jęczał z bólu.

„Co się stało?” zapytałam, marszcząc brwi.

„To nadal boli” – odpowiedział słabo.

Serio? Czy on nie wziął lekarstwa i nie miał siły, żeby pójść na górę? Jak mógł nagle znowu zachorować? Spojrzałam na niego podejrzliwie.

„Czy chcesz wziąć jeszcze jedną tabletkę?”

„Za dużo narkotyków na jeden dzień. Chcesz mnie otruć?”

"Po prostu się połóż."

Bez słowa poszedłem na górę spakować bagaże.

Nawet jeśli nie będę mógł wyjechać dziś wieczorem, mogę się spakować, żeby jutro móc po prostu zabrać swoje rzeczy i wyjechać.

Zamarłem w miejscu, gdy tylko wszedłem do sypialni.

Moja walizka była otwarta, a ubrania porozrzucane wszędzie.

Musiał tylko znaleźć mi zestaw ubrań.

Czy on naprawdę musiał wszystko wyjąć i rozrzucić dookoła? Podczas gdy byłem pogrążony w myślach, z dołu dobiegło głośne i żałosne jęknięcie.

Natychmiast zbiegłam na dół i zobaczyłam Charlesa pokrytego zimnym potem i odczuwającego potworny ból.

„Czy mam wezwać karetkę?”

„Nie, wszystko w porządku. Jest mi gorąco. Daj mi szklankę wody z lodem”.

„Obawiam się, że nie mogę. Boli cię brzuch. Nie możesz pić zimnej wody, bo ból będzie się tylko nasilać”.

Zamiast tego przyniosłam mokry ręcznik i położyłam go na jego czole, żeby wchłonął pot.

Nie mogłam go tak zostawić samego.

Ponieważ nie mogłam nic zrobić, pogodziłam się ze swoim losem i po prostu usiadłam obok niego.

Chwilę później Charles zasnął.

Nakryłam go kocem, żeby nie myśleć o tym. Postanowiłam, że będę się nim opiekować tej nocy. Ale zanim się zorientowałam, już zasnęłam.