Κεφάλαιο 17 Αρ.17

Το φως του ήλιου περνούσε από το παράθυρο. Χόρεψε στα μάτια της Έμμα ξυπνώντας την. Για λίγες στιγμές ήταν μπερδεμένη, χωρίς να θυμόταν πού βρισκόταν. Η χθεσινή νύχτα πλημμύρισε ξανά στη μνήμη της. Μετά τις αποδράσεις τους στην πισίνα, ο Γουίλ την είχε φέρει στο σπίτι, σε ένα από τα υπνοδωμάτια, και την έκανε να τελειώσει μέχρι που δεν μπορούσε να σχηματίσει προτάσεις. Ήταν ξεκρέμαστος, ένα ζώο διεκδικούσε το ταίρι του.

Στριφογύρισε, θυμούμενη κάθε άγγιγμα του Γουίλ. Ο τρόπος που την κατανάλωσε μόνο με το βλέμμα του. Ο τρόπος με τον οποίο τα χέρια του έπιασαν πρόχειρα τους γοφούς της καθώς χτυπούσε τον εαυτό του πάνω της ξανά και ξανά. Μπορούσε ακόμα να ακούσει τα πρωταρχικά του γρυλίσματα καθώς την ισχυριζόταν. Η ανάμνηση την έκανε να ανατριχιάσει. Θέλω να το ξανακάνω.

Το σώμα της βρισκόταν εξαντλημένο σε εκείνο το κρεβάτι, γυμνό και εξαντλημένο. Έψαξε στο δωμάτιο για τον Γουίλ, αλλά δεν βρέθηκε πουθενά.