Hoofdstuk 6

Afgezien van werkgerelateerde berichten had Cecilia de hele dag niet gebeld of een bericht gestuurd om haar excuses aan te bieden.

"Ik wil zien hoe lang je het volhoudt!"

Nathaniel gooide zijn telefoon opzij, stond op en liep naar de keuken.

Toen hij de koelkast opende, schrok hij.

Binnen lagen, naast wat etenswaren, allerlei traditionele medicijnen opgestapeld.

Hij pakte terloops een pakje en zag het etiket: Vijf pakjes per dag, speciaal voor de behandeling van onvruchtbaarheid.

Onvruchtbaarheid...

Nathaniel kon de onaangename geur van de kruiden ruiken.

Toen hij terugdacht aan de medicinale geur die Cecilia eerder had geroken, begreep hij waar die vandaan kwam.

Hij spotte inwendig. De twee waren nog nooit intiem geweest, dus hoeveel medicijnen ze ook nam, het was onmogelijk voor haar om zwanger te worden.

Hij gooide het medicijn terug naar binnen.

Het leek erop dat Nathaniel de reden voor Cecilia's recente driftbui had ontdekt en hij voelde zich plotseling lichter.

Hij ging terug naar de hoofdslaapkamer om uit te rusten.

Nu Cecilia er niet meer was, kon hij gaan en staan waar hij wilde, zonder dat hij haar opzettelijk hoefde te ontwijken.

Nathaniel sliep diep.

Vandaag had hij plannen om met zijn vriend Zachary een potje golf te spelen.

Daarom ging hij vroeg in de ochtend naar de garderobe om zijn sportkleding aan te trekken.

Nadat hij zich had omgekleed, liep hij de woonkamer in. Uit gewoonte probeerde hij Cecilia te vertellen dat hij vandaag niet terug zou komen.

"Vandaag..."

Hij had nog maar nauwelijks gesproken toen hij het zich herinnerde: het was niet meer nodig om haar dit te vertellen.

Op de golfbaan was Nathaniel in een opgewekte stemming. Zijn witte sportkleding complimenteerde zijn koude, knappe gezicht en gaf hem een zachtere uitstraling.

Hij stond fier rechtop op de baan en leek wel een filmster.

Met één slag belandde de bal precies in de hole.

Zachary, die vlakbij stond, prees hem.

"Nathaniel, je bent vandaag geweldig! Is er goed nieuws dat je niet deelt?"

Het nieuws dat Cecilia wilde scheiden van Nathaniel was gisteren al bekend geworden, dus Zachary was er uiteraard van op de hoogte.

Hij wilde het alleen van Nathaniel zelf horen, zodat hij Stella, die buiten stond te wachten, kon bellen om zich bij hen te voegen.

Nathaniel nam een slok water en antwoordde nonchalant: "Niets bijzonders, ik bereid me gewoon voor op een scheiding van Cecilia."

Toen Zachary het met eigen oren hoorde, kon hij het niet laten om verrast te zijn.

Als vriend van Nathaniel kende hij Cecilia maar al te goed. Ze was niets meer dan een sluwe, manipulatieve vrouw, die zich aan Nathaniel vastklampte voor alles wat ze waard was.

Als ze van plan waren om te scheiden, dan hadden ze dat allang gedaan. Hoe konden ze het langer dan drie jaar volhouden?

"Heeft ze ermee ingestemd?" vroeg hij.

Nathaniels ogen werden iets donkerder. "Zij is degene die het ter sprake bracht."

Zachary grijnsde, "Ze speelt duidelijk hard to get. Ik heb al genoeg vrouwen zoals zij gezien."

Nadat hij dat had gezegd, grijnsde hij naar Nathaniel. "Nathaniel, ik heb vandaag een verrassing voor je."

Nathaniel keek verbaasd.

Zachary stuurde een bericht naar Stella.

Al snel zag Nathaniel haar in de verte, gekleed in een stijlvol roze sporttenue, speels naar hem zwaaien.

Het duurde niet lang voordat ze de twee mannen bereikte.

Zachary was verstandig genoeg om zichzelf te verontschuldigen. "Ik laat jullie twee met rust om te kletsen. Ik wil niet het derde wiel zijn."

Nadat Zachary was vertrokken, stelde Stella voor dat

Nathaniel gaat met haar wandelen.

Niet ver van de golfbaan lag de universiteit waar ze beiden hadden gestudeerd.

Stella wist heel goed hoe ze mannen moest aanspreken, dus ze bracht Cecilia niet ter sprake. In plaats daarvan sprak ze over hun gedeelde verleden.

"Nathaniel, weet je nog dat pad? We liepen er vroeger langs toen we aan het daten waren. Vroeger hield je mijn hand vast en zei je dat we het voor altijd samen zouden bewandelen."

Terwijl ze sprak, stopte Stella en strekte haar slanke hand uit naar Nathaniel.

"Nathaniel, wil je mijn hand vasthouden en met mij meelopen?"

Zodra haar hand die van Nathaniel raakte, trok hij zich instinctief terug.

Stella was even verbijsterd.

Nathaniels uitdrukking bleef onverschillig. "Ik kan me niets van vroeger herinneren."

Studeren, verliefd worden, trouwen, werken..

Voor Nathaniel waren dit slechts mijlpalen in het leven, niet anders dan het voltooien van werktaken. Ze hadden allemaal geen echte betekenis.

Zelfs zijn eerste liefde was precies dat.

Stella's ogen vulden zich met tranen. "Ben je nog steeds boos op me? Toen had ik geen keus. Ik wilde je niet verlaten. Ik hou van je. Ik hou zo veel van je. Je hebt geen idee hoe ik al die jaren alleen heb overleefd. Het waren de herinneringen aan ons die me op de been hielden. Ik wilde mezelf verbeteren, jou waardig worden."

Toen Nathaniel dit hoorde, fronste hij lichtjes.

"Ik ben al getrouwd."

"Ik weet het. Ze wil van je scheiden," onderbrak Stella snel. "Ik zal haar dankbaar zijn dat ze je aan mij teruggeeft."

Tranen stroomden over Stella's gezicht terwijl ze zich vastklampte aan Nathaniels middel.

"Weet je hoe erg ik Cecilia haat? Echt haat ik haar! Als zij er niet was geweest, waren we niet zo lang uit elkaar geweest."

Misschien waren mensen van nature vergeetachtig. Stella leek te zijn vergeten dat zij degene was die het als eerste uitmaakte met Nathaniel, waarna Nathaniel zich verloofde met Cecilia.

Cecilia, Cecilia..

Nathaniel zag onwillekeurig het beeld van haar zachte en serene gezicht voor zich.

Hij herinnerde zich de tijd dat haar vader was overleden. Door haar tranen heen had ze naar hem gekeken en gevraagd: "Nathaniel, kun je me vasthouden?"

Haar broer Magnus had destijds alle verlovingsvoorwaarden verbroken en al het geld en de middelen in beslag genomen die Nathaniel aan de familie Smith had gegeven.

Nathaniel liep dus regelrecht langs Cecilia heen, zonder haar ook maar enige troost te bieden.

Het beeld van haar verdrietige uitdrukking bleef in zijn gedachten hangen en onbewust trok hij Stella van zich af.

Stella, die nog steeds aan hem vastgeklampt was, wilde net iets zeggen toen Zachary plotseling naar haar toe snelde, waardoor ze haar tranen wegveegde.

Hoewel Zachary merkte dat er iets niet klopte, gaf hij Nathaniel toch wat documenten.

"Nathaniel, kijk eens."

N athaniel pakte de papieren en opende ze. Er zat een eigendomsoverdrachtsovereenkomst in.

Zachary voegde toen toe: "Cecilia's advocaat heeft dit gestuurd. Het zou een compensatie moeten zijn voor jullie drie jaar huwelijk."

Compensatie?

Zachary dacht dat Cecilia compensatie eiste van Nathaniel, en daarom was hij zo snel naar hem toe gerend.

Toen Nathaniel het dossier echter opende, zag hij dat het Cecilia was die de activa naar hem overmaakte.

Hij was vervuld van ongeloof.

Toen hij echter de uiteindelijke overdracht van activa zag, die honderd miljoen bedroeg, vond hij het lachwekkend.

Waar zag Cecilia mij voor aan?

"Honderd miljoen? Denkt ze dat dat genoeg is om de familie Smith te laten gaan? Om haar te vergeven?" spotte Nathaniel zonder aarzeling voor Zachary en Stella.

Zachary, die net besefte wat er gaande was, lachte ook. "Little deaf heeft altijd de onschuldige kaart gespeeld. Blijkt dat ze al die tijd honderd miljoen aan activa heeft verborgen. Weten haar broer en haar hebzuchtige moeder dat?"

Ondertussen zag Stella hoe Nathaniel en Zachary Cecilia belachelijk maakten.

Ze was bang dat Nathaniel na drie jaar huwelijk gevoelens voor Cecilia had ontwikkeld, maar het leek erop dat haar angsten ongegrond waren. Het maakt niet uit of ze drie jaar getrouwd waren of een heel leven lang. Nathaniel, een uitzonderlijke man, zou nooit vallen voor iemand die zo saai is als Cecilia. Ze is het niet eens waard om mijn rivaal te zijn.

Ondertussen, in een slecht verlichte motelkamer, opende Cecilia langzaam haar slaperige ogen, haar hoofd bonzend. De stilte om haar heen was oorverdovend.

Ze wist dat haar toestand verslechterde.