Uwaga: W tej serii będą trzy książki, więc spróbuj nawiązać kontakt z każdą postacią. Każdy może być główną postacią w kolejnej książce.
Punkt widzenia Ethana
Jest późna noc, a ja jestem w trakcie ruchania dziewczyny od tyłu. Ręce dziewczyny są przywiązane do słupków łóżka, a jej jęki wypełniają pokój, gdy mocno i głęboko ją pcham, ściskając jej pośladki.
„O Boże…” błaga, „Ethan, czy mogę przyjść, proszę…”
„Jeszcze nie…” Zaprzeczam, a dźwięk mojej dłoni dotykającej jej pośladków odbija się echem w pokoju.
Kontynuuję jej ruchanie, a mój cholerny telefon dzwoni nieustannie, co mnie denerwuje.
Kto do cholery dzwoni do mnie o tej porze?
Zirytowana sięgam, żeby zakończyć połączenie, ale wtedy widzę imię na ekranie: Emma.
Jedyna osoba, której nie mogę ignorować, bez względu na to, co robię.
Jest moją najlepszą przyjaciółką od czasów szkoły. Nasza więź była natychmiastowa od momentu, gdy się poznaliśmy, i z czasem stawała się coraz silniejsza. Znamy swoje najgłębsze sekrety i prawie wszystko o sobie.
Ale nie wiem, jak ona zawsze wpada w takie kłopoty, zwłaszcza gdy mnie nie ma w pobliżu. Dlatego nazywam ją Kłopotem.' O
Jestem pewien, że znowu ma jakieś kłopoty. Dlatego dzwoni do mnie o tej porze.
Emma! Emma! Kiedy przestaniesz pakować się w kłopoty?
„Nie mów mi, że znowu masz kłopoty”. Z jękiem odbieram połączenie, nie zatrzymując się, waląc w kobietę pode mną, wszystko na mojej łasce. Czerpię przyjemność z dominowania nad dziewczynami w łóżku. Niezależnie od tego, czy są ze studiów, czy z biura, wszystkie są gotowe zrobić wszystko, żeby się ze mną przespać.
„Ethan, mój samochód przestał działać w środku lasu. Will-” zaczyna, ale nagle przerywa, słysząc moje jęki i prawdopodobnie zdaje sobie sprawę, co się dzieje.
Wiedziałem, że musi mieć kłopoty. Znam ją bardzo dobrze. Ale co ona robi w lesie?
„Co ty, kurwa, robisz tam o północy, Trouble?” – warczę, w końcu wysuwając się z dziewczyny, która jęczy, seksualnie sfrustrowana.
Emma wyjaśnia: „Lena i ja poszłyśmy na imprezę do lasu. Musiała wyjechać z powodu awarii, a teraz utknęłam tutaj. Mój samochód zatrzymał się na środku niczego”.
Kurde! Nie rozumiem, jak ona zawsze wpada w takie sytuacje.
„Wyślij mi swoją lokalizację. Przyjadę po ciebie”. Powstrzymuję chęć, żeby ją zrugać i uspokoić, bo czuję, że jest przestraszona po jej głosie.
Ale będzie musiała znieść mój wykład, kiedy już tam dotrę.
„Zostań w samochodzie i zamknij drzwi” – instruuję ją, po czym rozłączam się i rozwiązuję nadgarstki nagiej dziewczyny.
„Wyjdź. Skończyliśmy tutaj” – rozkazuję, wstając. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, zszokowana i sfrustrowana.
Otwiera usta, żeby zaprotestować, ale jedno moje spojrzenie ją ucisza. Pośpiesznie zbiera ubrania i wychodzi, trzaskając drzwiami, gdy ja zakładam swoje.
Emma wysyła mi SMS-a ze swoją lokalizacją, a ja biorę kluczyki i wychodzę.
W drodze do samochodu oddzwaniam do Emmy. „Już jadę. Tylko nie rób nic głupiego, dopóki tam nie dotrę”.
„Okej, ale spiesz się, Ethan. Tu jest strasznie” – mówi, jej głos lekko drży, sprawiając, że martwię się o nią, gdy siadam w samochodzie.
Nie mogę znieść myśli, że jest w niebezpieczeństwie. Las nocą nie jest miejscem dla nikogo, zwłaszcza dla kogoś tak lekkomyślnego jak ona.
„Zachowaj spokój, Emma. Zaraz tam będę. Po prostu zostań w samochodzie”. Zapewniam ją, uruchamiając samochód i pędząc w kierunku miejsca, które mi wskazała.
Zawsze była magnesem na kłopoty, a ja zawsze byłem tym, który ją z nich wyciągał. To wyczerpujące, ale jest tego warta. Tylko ona zna mnie naprawdę. Nie potrafię wyjaśnić, jak wiele dla mnie znaczy.
W końcu dostrzegam jej samochód na poboczu drogi, jego światła migają. Marszczę brwi, gdy widzę ją stojącą na zewnątrz samochodu. Poleciłem jej zostać w środku, ale ona nigdy mnie nie słucha.
Typowa Emma.
„Wsiadaj” – powiedziałem surowym tonem, opuszczając okno po zatrzymaniu samochodu obok niej.
„Dziękuję, Ethan” – mruczy, siadając obok mnie. Po raz pierwszy zapina pasy, nie muszę jej o tym przypominać.
Nie odpowiadam, wciąż jestem na nią zły. Dlaczego ona zawsze musi się wpakować w takie sytuacje? Odpalam samochód, nie patrząc na nią.
„Ethan” – zaczyna po minucie ciszy – „nie możesz mnie tak ignorować. To nie moja wina. To wina mojego samochodu”.
Siedzę cicho, mocniej ściskając kierownicę. Nie może narażać się na niebezpieczeństwo. Chociaż zawsze będę ją chronić, co jeśli coś jej się stanie, gdy mnie nie będzie?
Spojrzałam na nią z wściekłością i w końcu warknęłam, przerywając milczenie. „Tym razem postaraj się trzymać z dala od kłopotów”.
Ona odgryza się: „Mówisz tak, jakbym uwielbiała wpadać w takie sytuacje”.
Pytam, zerkając na nią: „Po jaką cholerę poszłaś na imprezę do lasu?”
„Lena nalegała. Myślałam, że będzie fajnie” – odpowiada, chowając brązową grzywkę za ucho.
„Nie udawaj niewiniątka. Wiem, że musiałaś ją zmusić” – strofuję ją, skupiając się na drodze.
„Nie zrobiłam tego, Ethan. Zaufaj mi”. Patrzy na mnie, robiąc niewinną minę, a ja kręcę głową. Wiem, że ona po prostu udaje.
„Nie zachowuj się jak uparte dziecko i proszę, zacznij mnie słuchać, Tr ouble”.
„Ethan, jesteś moim najlepszym przyjacielem, więc przestań zachowywać się jak mój ojciec” – mówi żartobliwym tonem, próbując ukryć uśmiech.
Po prostu nie potrafię się na nią gniewać dłużej niż kilka minut.
Patrzę na nią z troską w oczach. „Kłopoty, zależy mi na tobie. Mogłaś się zranić lub stać się coś gorszego”.
„Jestem pewien, że nigdy nie pozwoliłbyś, żeby coś mi się stało.”
Uśmiecham się do jej niezachwianej pewności siebie. „Masz szczęście, że tak bardzo mi na tobie zależy” – mruczę, kręcąc głową.
„Oczywiście, że tak” – żartuje. „W końcu przybiegłeś, żeby mnie uratować w środku nocy, kiedy robiłeś swoją najprzyjemniejszą rzecz”.
Było mi bardzo przykro tak odchodzić, ale dla mnie nie ma nic ważniejszego niż ochrona Emmy.
„Pewnego dnia będziesz musiała za to wszystko zapłacić, Trouble.” Rzucam jej fałszywe spojrzenie.
Emma śmieje się cicho: „Jasne, Ethan. Upiekę ci ciasto albo coś”.
Mały uśmiech szarpie kąciki moich ust. „Lepiej zrób z tego cholernie dobre ciasto” – odpowiadam, teraz łagodniejszym tonem.
Włącza muzykę i śpiewamy nasze ulubione piosenki, jadąc do niej. Jej obecność w moim życiu wystarczy, by poprawić mi humor.
Gdy podjeżdżam pod jej apartamentowiec, odpina pas i odwraca się do mnie. „Dzięki, Ethan. Naprawdę”.
Kiwam głową, a mój wyraz twarzy łagodnieje. „Tylko trzymaj się z dala od kłopotów, okej?”
Ona daje mi udawane salutowanie. „Tak, proszę pana!”
Przewracając oczami, patrzę, jak wysiada z samochodu i kieruje się do budynku. Gdy już jest w środku, odetchnąłem z ulgą.
W końcu bezpiecznie ją odstawiłem do domu. Jednak nie mogę ufać Emmie, bo potrafi ściągnąć na siebie kłopoty, nawet w najbezpieczniejszych miejscach.
Pamiętam, jak kiedyś została zamknięta na balkonie. Był środek zimy, a ona wyszła, żeby coś złapać, gdy wiatr zatrzasnął drzwi. Była tam przez godzinę, marzła, zanim przyszedłem jej na ratunek.
Potem był incydent z alarmem przeciwpożarowym. Postanowiła spróbować ugotować wymyślną kolację, co skończyło się uruchomieniem alarmu przeciwpożarowego i koniecznością ewakuacji całego budynku. Musiałem przyjść , uspokoić ją i zapewnić wszystkich, że wszystko jest w porządku.
I kto mógłby zapomnieć o tym, jak zgubiła klucze i pomyślała, że dobrym pomysłem będzie wdrapanie się przez okno? Utknęła w połowie i musiałem przyjść, żeby jej pomóc.
Więc siedzę w samochodzie przez chwilę, zastanawiając się, czy powinienem zostać na noc na jej kanapie, żeby mieć pewność, że jest bezpieczna. Ale potem myślę, że lepiej tego nie robić; jest przecież dorosła i nie mogę niańczyć jej przez cały czas jej życia.
Z głębokim westchnieniem wracam do domu, a mój umysł wypełniają myśli o Emmie. Jest moją najlepszą przyjaciółką, moim Kłopotem i nie zamieniłabym jej na nic innego. Ale czasami chciałabym, żeby była trochę ostrożniejsza.
