Rozdział 169

Taki Zbieg Przypadków

Palec Genevieve przesuwający się po piersi Armanda go połaskotał. Złapał ją za rękę i spojrzał na nią, zauważając, że jej oczy były jasne, pozornie zadowolone. Armand parsknął śmiechem . „Jesteś zadowolona? ” zapytał głębokim głosem. Genevieve spojrzała na Armanda z uniesioną brwią, jakby zadał śmieszne pytanie. Kiedy nadszedł czas zapłaty, Genevieve dała tatuatorowi dodatkowe pięćset napiwku. Wspomniany artysta był zachwycony. Tatuator osobiście ich odesłał i przypomniał Genevieve, że może przyjść i znaleźć go, kiedy tylko będzie chciała zrobić sobie tatuaż, obiecując, że na pewno będzie z niego zadowolona. Kiedy Genevieve i Armand w końcu wrócili do hotelu, była już pierwsza w nocy. Na zewnątrz było ciemno i cicho. Genevieve jednak wcale nie była senna. Poszła do łazienki, aby zadbać o swoją skórę. Kiedy skończyła, wyszła i wdrapała się na łóżko. Genevieve wpadła w objęcia Armanda i oparła głowę na jego ramieniu. Położyła się płasko na łóżku, aby mógł łatwo przeczytać to, co pisała na telefonie. Zapytała: Jak ty i Marilyn się poznaliście? „Dlaczego lubisz zadawać takie pytania?” Ponadto Armand zaczął zdawać sobie sprawę, że po każdym pytaniu za dużo myślała i wpadała w histerię. Mężczyzna delikatnie pocierając uszy, mruknął: „Chodźmy spać”. Genevieve nagle odwróciła się do niego twarzą, zanim napisała: Nie rozmawianie o tym oznacza, że nadal myślisz o przeszłości. Spojrzała na niego z wątpliwością w oczach. Armand patrzył na nią bez słowa. „Spotkałem ją w szpitalu” odpowiedział w końcu cichym głosem. Genevieve: Dlaczego to było w szpitalu? Kobieta zamrugała oczami ciekawie. Następnie napisała kolejne pytanie: Marilyn była prawdopodobnie już dość znana w branży muzycznej, kiedy się poznaliście, prawda? Czy przypadkiem nie poznałeś jej w szpitalu i nie spotkałeś się z nią po tym, jak znalazłeś okazję, żeby z nią porozmawiać? „Nie”. Armand nie chciał rozmawiać o przeszłości, ale bał się, że jeśli tego nie zrobi, Genevieve będzie go o to męczyć przez całą noc, a nawet zacznie za dużo myśleć. Dlatego, bawiąc się długimi, czarnymi włosami Genevieve, spokojnie odpowiedział: „Wtedy doznałem urazu oka, który zmusił mnie do pozostania w szpitalu. Marilyn leżała na oddziale obok mojego. W tym czasie nie wiedziałem, że ma talent muzyczny, ponieważ wtedy… Nie była aż tak dobra w graniu na skrzypcach”. Co? Kiedy Genevieve usłyszała, że Armand ma uszkodzone oko, nagle

coś jej się przypomniało. Dawno temu została przyjęta do szpitala z powodu zapalenia migdałków. Na oddziale obok jej był starszy chłopak. Miał grube warstwy gazy zaklejone wokół oczu, jakby były poważnie uszkodzone . Jednak Genevieve nie wierzyła w taki zbieg okoliczności, więc zbagatelizowała to. Dalej pisała na telefonie: Chyba nie potrafisz docenić talentu. Nawet ja słyszałam o kilku utworach muzyki klasycznej, które Marilyn wykonywała, gdy zaczynała pracę w przemyśle muzycznym. Wszyscy chwalili, że jej gra była niebiańska. Chociaż Genevieve nie przepadała za Marilyn, musiała przyznać, że ta druga była rzeczywiście niesamowicie utalentowana muzycznie. Marilyn została okrzyknięta cudownym dzieckiem w przemyśle muzycznym, które zdarza się raz w życiu. Gdy była w branży, nikt nie ośmielił się twierdzić, że jest numerem jeden. Po przeczytaniu tego Armand parsknął śmiechem. „Chociaż nigdy nie słuchałem wtedy żadnej muzyki klasycznej, nadal byłem w stanie stwierdzić, czy ktoś ma świetne umiejętności, czy nie. W tamtym czasie grała jak nowicjuszka, która dopiero zaczyna się uczyć. Dopiero później dowiedziałem się, że trafiła do szpitala z powodu urazu ręki”. To dlatego, że Marilyn miała kontuzję nadgarstka, nie odważyła się użyć tyle siły do gry na skrzypcach, co doprowadziło do tego, że grała nieharmonijnie. Kiedy Marilyn ćwiczyła w szpitalu, inni ludzie prawdopodobnie mówili, że jej gra jest nieprzyjemna dla ucha. Jednak w tamtym czasie Armand uważał, że brzmi to niebiańsko. Melodia była szybka i trochę nieharmonijna, niczym strumień wody źródlanej, który zmywał wszelkie zmęczenie i dezorientację, które odczuwał. Kiedy Armand był w szpitalu, każdego ranka wychodził na balkon, aby posłuchać, jak gra na skrzypcach obok. Wydawało się, że aby ćwiczyć, Marilyn zawsze cierpliwie grała tę samą piosenkę w kółko. Armand słuchał jej cicho. Do tej pory bardzo lubił tę piosenkę. Czasami zauważał, że jej gra jest niespójna. Armand zdawał sobie sprawę, że Marilyn jest sfrustrowana i ją pocieszał. Jednak ona nigdy nie odpowiadała i zamiast tego kontynuowała grę na skrzypcach. Jednak później brzmiała lepiej. Ponieważ ich pokoje znajdowały się blisko siebie, ich balkony były praktycznie przyklejone do siebie. Marilyn czasami siadała na balkonie i jadła tam, gdy była zmęczona ćwiczeniami. Dzieliła się również jedzeniem z Armandem. Były przekąski, takie jak słodkie mango, krakersy, makaroniki i owocowe żelki. Czy to nie są przekąski, które jadłaby osoba w wieku około siedmiu lat? Ona jest już nastolatką.