Rozdział 2 Oddychanie

Ta osoba wygląda na małą, więc musi być dzieckiem. Nie rusza się jednak.

„Najpierw się rozłączę. Porozmawiamy w domu” – powiedziała krótko Bella.

Po zakończeniu rozmowy pośpieszyła na róg niedaleko miejsca, w którym się znajdowała.

Gdy podeszła bliżej, dostrzegła, że postać, którą widziała wcześniej, była rzeczywiście dzieckiem w wieku około sześciu, siedmiu lat.

Po chwili wahania dotknęła stopą zwiniętego w kulkę chłopca i cicho zapytała: „Hej, czy ty jeszcze oddychasz?”

Dzieciak nadal nie drgnął, więc Bella zamierzała odejść.

Następnym razem powinnam zająć się swoimi sprawami. Po co w ogóle angażowałam się w to dziecko? Ludzie mogliby pomyśleć, że go porwałam albo coś.

„Mamo…” – usłyszała słaby głos z tyłu, gdy Bella odchodziła.

Zamarła na ten głos. Przypominał jej o jej dziecku, które zmarło przedwcześnie.

Ze względu na to, co przeszła, Bella nie potrafiła ignorować żadnego dziecka w jej wieku.

„Wstań. Zabiorę cię ze sobą” – powiedziała ponownie.

Kiedy zobaczyła, że chłopak już nie odpowiada, westchnęła i poszła po niego, ale była w szoku, gdy poczuła, jak ciepłe jest jego ciało.

Ma wysoką gorączkę! Co myślą jego rodzice? To nieodpowiedzialne z ich strony, żeby zostawić dzieciaka samego w ciemnym kącie!

„Masz szczęście, że mnie spotkałeś. W przeciwnym razie dostałbyś uszkodzenia mózgu w tym tempie”.

Po wypowiedzeniu tych słów Bella wzięła chłopca na ręce i pobiegła w stronę wyjścia.

Tego samego popołudnia wiadomość o zaginięciu Maxa, dziecka rodziny Lutherów, znalazła się w centrum uwagi mediów, wstrząsając całą klasą wyższą.

Wszyscy byli przerażeni, bo nikt w Hallsbay nie odważyłby się tknąć chłopca.

Max był oczkiem w głowie rodziny. Był o wiele ważniejszy niż wszystkie dzieci z elitarnego kręgu razem wzięte, więc jego brak siał spustoszenie w całym kręgu.

Tymczasem Bella była na piątym piętrze szpitala, gdy zobaczyła w telewizji ogłoszenie o zaginionym dziecku. Spojrzała na chłopca na szpitalnym łóżku i potarła czoło z irytacją.

Spójrz na bałagan, w który się wpakowałaś, Bello Jefferson. Naprawdę powinnaś przestać być wścibska.

Wcześniej Alexander ścigał ją po całym lotnisku, ale gdy myślała, że to już koniec odcinka, okazało się, że uratowane przez nią dziecko jest synem tego mężczyzny.

Więc ten chłopiec jest rzeczywiście kimś ważnym. Majątek jego ojca może konkurować z majątkiem całego narodu, a to dziecko odziedziczy wszystko po Luther Group. W istocie, urodził się ze srebrną łyżeczką. Jakże chciałbym, żeby mój własny syn miał tyle szczęścia.

Bella czuła frustrację, myśląc o tym, jak niesprawiedliwe jest życie.

„Mamo...” – nagle wymamrotał siedzący obok niej chłopiec.

Bella spojrzała na niego i uśmiechnęła się do niego z rezygnacją. „Lepiej nie nazywaj mnie 'mamusią'”. Nie wyobrażam sobie konsekwencji, jeśli ktoś to usłyszy. Co najwyżej mogę być twoją ciocią”.

Chłopiec zamrugał oczami i obdarzył ją niewinnym uśmiechem. „Mamo…” zawołał ponownie.

Nagle drzwi oddziału otworzyły się gwałtownie i do środka wbiegł wysoki mężczyzna pod eskortą kilku ochroniarzy ubranych na czarno.

Znów on?

Pół roku temu Bella włamała się na konto banku w Spaunii i ukradła pieniądze warte trzy miliardy dolarów. Od tego czasu mężczyzna ten podróżował po całym świecie, aby ją zdobyć.

Jakie męczące życie!

„Czy to ty uratowałeś mojego syna?” – zapytał mężczyzna stojący przed nim czarująco magnetycznym i głębokim głosem.

Sądząc po jego głosie, można by pomyśleć, że był kochający i łagodny, jednak prawda była taka, że był niewątpliwie jednym z najniebezpieczniejszych ludzi na świecie.

Posiadając ogromne imperium biznesowe i znaczące wpływy, znajdował się na szczycie piramidy sukcesu na świecie, więc nie trzeba dodawać, że w Hallsbay miał wszystko pod kontrolą.

„Tak, to ja. Nie musisz mi jednak dziękować. Jego stan jest teraz stabilny, więc pójdę”.

Po tych słowach Bella wzięła torbę z łóżka i odwróciła się, żeby wyjść.

Kiedy chłopiec to zobaczył, złapał ją za ramię i spojrzał na nią oczami szczeniaka. „Zostań ze mną, proszę”.

Alexander był zaskoczony tym, co zrobił Max. Cały świat wiedział, że jego dziecko ma zdiagnozowany poważny autyzm i nie mówi ani słowa. W rzeczywistości ten chłopiec nigdy nie zachowywał się tak rozpaczliwie, nawet gdy był z Alexandrem.

Bella uśmiechnęła się i pogłaskała chłopca po głowie. „Twoi rodzice są tutaj. Zajmą się tobą”, namawiała.

„Nie mam mamusi!” – krzyknął nagle chłopiec zdenerwowany, zaciskając mocniej dłoń na jej ramieniu.

Co? Myślałam, że Ruby jest jego matką.

Chociaż Bella większość czasu spędziła za granicą, wciąż była na bieżąco z bieżącymi wydarzeniami, w tym wiadomościami o międzynarodowych multimilionerach. Stąd oczywiste było, że wiedziała co nieco o rodzinie Alexandra.

Wiedziała nawet, że Ruby podstępem zwabiła Alexandra do łóżka, tylko po to, by zajść w ciążę i dzięki temu zdobyć przepustkę do rodziny Lutherów.

Serce Belli ścisnęło się z bólu, gdy pomyślała o tej bezwstydnej kobiecie.

Ona jest częściowo winna śmierci babci. Nie zaczęłabym porodu przedwcześnie, gdyby nie ona. Mój najstarszy syn nadal by wtedy żył!

Kiedy Bella przypomniała sobie związek Maxa z Ruby, jej serce zmarzło i odepchnęła rękę chłopca. „To, czy masz matkę, czy nie, nie ma ze mną nic wspólnego” – odpowiedziała chłodno.

Chłopiec spanikował, słysząc to. Sturlał się z łóżka i chwycił nogę Belli na podłodze, szlochając.

Bella spojrzała na A lexandera, który cały czas obserwował w milczeniu. „Panie Luther, czy dobrze się pan bawi, patrząc, jak pański syn nazywa kogoś innego swoją matką? Nie boi się pan, że pańska żona może się zdenerwować?”

Zanim Aleksander zdążył odpowiedzieć, drzwi znów się otworzyły i do środka wbiegła szczupła kobieta.

„Max, moje dziecko! Wszystko w porządku? Dlaczego leżysz na podłodze? Wstawaj! Jesteś chory!”

Kobieta rzuciła się w jej stronę, odpychając Bellę.

Bella nawet nie musiała patrzeć na kobietę, żeby wiedzieć, kim ona jest.

Jaki mały świat. Powinienem był się spodziewać, że ją spotkam. W końcu ten chłopak jest jej synem.

Ale to, co wydarzyło się później, zszokowało Bellę.

Chłopiec, którego wzięła za syna Ruby, poderwał się z podłogi i uderzył Ruby głową w brzuch, odpychając ją na dobre dwa, trzy metry.

„Odejdź. Nie chcę cię widzieć” – warknął chłopak.

„Max! Jestem twoją matką! Co się stało-argh!”

Wypowiedź Ruby zmieniła się w krzyk, gdy chłopak ugryzł ją w ramię.

Max ugryzł ją tak mocno, że jej ramię zaczęło krwawić, a Ruby spojrzała na niego z nienawiścią w oczach.

Idioto! Zapłacisz za to, co zrobiłeś i za to, że byłeś taki niewdzięczny!