Κεφάλαιο 32
Η Άποψη της Δάφνης
Ξυπνώντας το επόμενο πρωί βρίσκομαι μπλεγμένος στην αγκαλιά του Κάλεμπ. Ωραίο το συναίσθημα, αλλά έχω αρχίσει να στήνω τοίχο ανάμεσά μας. Τα συναισθήματά μου είναι ένα χάος. Μετά από χθες το βράδυ χρειάζομαι λίγο χώρο. Χαλαρώνω από την αγκαλιά του Κάλεμπ και βγαίνω από το κρεβάτι. Δεν θέλω να ξυπνήσω τον Caleb. Πρέπει να βγω έξω και να τρέξω. Πρέπει να καθαρίσω το κεφάλι μου. Ούτε μαθήματα, ούτε εκπαίδευση, ούτε δουλειά συντρόφου μόνο εγώ, ο λύκος μου και το δάσος. Σηκώνοντας με επιτυχία από το κρεβάτι, βιάζομαι στην ντουλάπα και βρίσκω τα παλιά μου μπλουζάκια και μπλουζάκια. Τα πετάω και πιάνω τα παπούτσια του τένις και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Το ανοίγω και κοιτάζω πίσω στον Caleb ευχαριστημένος που τα καταφέρνω χωρίς να τον ξυπνήσω.
Βγαίνω από την μπροστινή πόρτα και κάθομαι στα σκαλιά για να φορέσω τα παπούτσια μου. Είναι νωρίς το πρωί και ο ήλιος δεν έχει αρχίσει ακόμα να ανατέλλει, αλλά ο ουρανός γίνεται ανοιχτόχρωμος κάνοντας τα πάντα ορατά. Υπάρχει μια τραγανή αίσθηση στον αέρα, και ξέρω ότι ο χειμώνας θα είναι εδώ σύντομα. Με τα παπούτσια μου βγάζω τζόκινγκ προς τα γήπεδα προπόνησης. Νιώθω ότι γνωρίζω σχετικά καλά την περιοχή που μπορώ να επιστρέψω μετά από ένα σύντομο τρέξιμο. Ο λύκος μου φαγούρα να είναι ελεύθερος. Πρέπει να τεντώσει τα πόδια της και να είναι ελεύθερη για λίγο.