Rozdział 156

Nie mówiąc mi ani słowa, Kelsey uniosła nos i poszła prosto w stronę schodów. Szliśmy krętym korytarzem, aż dotarliśmy do drzwi na końcu. Pchnęła drzwi, a ja prawie zwymiotowałem od samego zapachu. Było też niesamowicie ciemno; kiedy włączyła światło, prawie się zakrztusiłem. Na środku pokoju znajdowała się kałuża tajemniczego płynu. W kącie stało też łóżeczko dziecięce, komoda i stolik nocny.

„To jest cela więzienna” – mruknąłem.

Skrzyżowała ramiona na piersi.