Rozdział 4 Nie może uciec

Trojaczki były zszokowane tą informacją.

Tata ma narzeczoną! A co z mamą?

Penny kontynuowała temat. „Czy twoja narzeczona jest ładna? Czy jest ładniejsza ode mnie? Czy mam szansę?”

lan zaśmiał się na pytania dziewczynki. Powiedział: „Moja droga, nawet jeśli mój pracodawca nie jest z nikim zaręczony, to i tak nie miałabyś szans, bo różnica wieku jest zbyt duża!” „Wcale nie jest duża...” powiedziała Penny.

Mama jest najwyżej trzy lata młodsza od niego. Różnica wieku nie jest aż tak duża! Jean była rozbawiona. „Nie jesteś zbyt wybredna, prawda?”

Penny powiedziała: „Jestem dość wybredna. Nie podoba mi się żaden facet oprócz ciebie!”

Nie tylko jesteś przystojny. ale możesz być także moim ojcem biologicznym! Nikt inny nie może tego powiedzieć!

Harvey i Sammy skinęli głowami i powiedzieli zgodnie: „Tak. Nie mamy z tym problemu, jeśli mówimy o tobie”. Jean nie miała na to odpowiedzi.

Co jest nie tak z tymi dziećmi? Lan starał się nie śmiać.

Po raz pierwszy w swojej pracy Jean zobaczył, że stracił mowę. Na szczęście dla Jeana, kelner w tym momencie podał jedzenie dzieciom.

Wykwintnie przygotowane jedzenie natychmiast przyciągnęło uwagę trojaczków. Jean szybko zmienił temat rozmowy. „Twoje jedzenie jest tutaj”.

Dzieci chwyciły sztućce i zaczęły jeść. Nie kłamały, gdy mówiły, że są głodne. Jedzenie jest ważniejsze! W każdym razie ten człowiek nie ucieknie!

Jean obserwował, jak trójka dzieci je i uważał, że są urocze. Jego zimny wyraz twarzy trochę się ocieplił i zdawał się mieć apetyt, żeby jeść więcej.

Po około dziesięciu minutach odłożył nóż i widelec. Jego twarz zbladła i zaczął marszczyć brwi.

Spostrzegawczy Harvey zauważył zmianę w wyrazie twarzy Jean. „Co się stało, proszę pana? Twoja cera jest blada. Czujesz się źle?” Sammy i Penny odwrócili głowy w stronę Jeana. Zobaczyli, że jego czoło było pokryte potem. „Czy wszystko w porządku, proszę pana?” „Czy wszystko w porządku, proszę pana? Czy mam zawieźć pana do szpitala?” powiedział lan, biorąc telefon. Jean go zatrzymał. „Czuję się dobrze. Chyba mam skurcze żołądka, bo późno zjadłem lunch…” Mimo że to powiedział, wcale nie wyglądał, jakby czuł się dobrze. Penny przesunęła się obok Jeana i powiedziała: „Daj mi spojrzeć, proszę pana”. Złapała ramię Jeana i położyła trzy palce na jego nadgarstku.

Czy ona... mierzy mi puls? Jean był zaskoczony. Przez jakiś czas nie wiedział, co zrobić. Po zmierzeniu pulsu Jean, Penny przeszukała swoją torbę i wyjęła małe pudełko.

Wyjęła z pudełka srebrną igłę i powiedziała do Jean: „Igła jest już wysterylizowana. Może trochę szczypać, kiedy ją wbijam, więc musisz to znieść. Nie martw się, to nie potrwa długo”.

Zanim dorośli zdążyli zareagować, Penny wbiła igłę w pewien punkt na ramieniu Jean.

Lan był oszołomiony przez kilka sekund. Kiedy odzyskał przytomność, wykrzyknął: „O mój Boże! Co ty właśnie zrobiłeś? To nie jest czas, żebyś udawał lekarza!”

Uważał, że Penny jest niezdyscyplinowanym bachorem i że dźgnęła Jean igłą, nie myśląc o konsekwencjach. Sire ma słabą konstytucję! Prawdopodobnie nie zniesie bólu! Kto będzie odpowiedzialny, jeśli coś mu się stanie? Nie przeszkadza mi, że dzieci są niegrzeczne, ale nie powinny nikogo skrzywdzić! Wyciągnął rękę i chciał wyjąć igłę z ramienia Jean. Jednak ręka dziecka go powstrzymała. To był Harvey.

Harvey powiedział stanowczo. „Nie dotykaj igły! Moja siostra jest praktykantką medyczną mojej matki. Wie, co robi!”