Rozdział 144 Księga 4: Dziewiętnaście

Minęły cztery dni, a Emily wciąż nie było nigdzie, Michael wpadał w szał, kazał swoim ludziom ją znaleźć, wszystkim, ale nie było po niej śladu, żadnego tropu ani niczego, co by mu powiedziało, gdzie może być. Nie byli w stanie znaleźć, kto ją zabrał tamtej nocy, a jej numer również nie był tak dobry. Wszyscy mówią, że stała się dobra w ukrywaniu się i dobrze po sobie sprzątała, żeby jej nie znalazł. Ale on wie lepiej, Emily nigdy nie zadałaby sobie tyle trudu, żeby tylko pozostać przed nim ukryta, a to tylko podsycało jego narastający strach, Emily nie była bezpieczna i za każdym razem, gdy o tym myślał, po prostu życzył sobie, żeby móc rozwalić świat, żeby ją znaleźć i uratować, gdziekolwiek by była.

Kiedy Gary dał mu akta Sebastiana, nie było nic złego z tym facetem, jak każda inna osoba, był żywicielem rodziny i ciężko pracował, żeby ją utrzymać. Wygląda na czystego, ale Michael nie potrafi wyjaśnić, dlaczego go nie lubi. Gdy tylko Gary pokazał mu swoje zdjęcie, natychmiast poczuł do niego niechęć. Nie było w nim nic, co mogłoby doprowadzić go do Emily, a wszystkie nagrania z monitoringu biura Emily z dnia, w którym wszystko się zaczęło, zostały usunięte i nikt nie wie, kto je usunął. Ale Michael wie jedno na pewno: jeśli dowie się, kto usunął nagrania, znajdzie Emily, ale jak dotąd nie znalazł niczego i teraz ma na myśli tylko jedną osobę, która pomoże mu ją znaleźć i modli się tylko, żeby go nie zawiodła.

Sharon otworzyła drzwi i była oszołomiona, widząc stojącego tam mężczyznę. „Panie Brown, jak żyję i oddycham, myślałam, że już nigdy pana tu nie zobaczę”.