Hoofdstuk 150 Boek 4: Vijfentwintig

Michael liep naar de lift en drukte op de knop op de begane grond. Toen de deuren sloten, leunde hij tegen de muur en sloot zijn ogen, zijn handen in de zakken van zijn broekpak. Hij zakte langzaam in elkaar en dat wilde hij niet, dus deed hij zijn uiterste best om niet te denken of emotioneel te zijn. De lift pingelde en hij schrok een beetje, wachtend tot de deuren opengingen. Toen dat gebeurde, liep hij naar buiten en glimlachte naar de verpleegster daar. Hij slaakte een zucht en liep stilletjes het ziekenhuis uit. De lucht was donker, maar met behulp van de straatlantaarns zag hij hoe licht overal was. Jammer dat hij niet zo licht was als hij, en hij wenste echt dat het donker en somber zou worden zoals hij zich voelt.

Er waren niet veel mensen op straat en hij vond het zo leuk, hij zette een stap en slenterde toen langzaam door de straat. Hij was als een leeg vat dat door de straat liep. Zijn gedachten waren diep in beslag genomen door de herinneringen aan zijn vrouw. Vanaf de allereerste dag dat hij haar ontmoette, toen hij dertien was, was hij door haar geslagen, ook al was hij zich daar toen niet van bewust.

Hij dacht aan de dag dat hij besefte dat hij van haar hield, hoe bang, nerveus en blij hij zich tegelijkertijd voelde. Hij wilde het haar vertellen, maar tegelijkertijd ook bang, en besloot haar te verleiden met bloemen, zoals in de tv-serie waar zijn moeder toen zo graag naar keek. En toen hij eindelijk besloot een man te zijn, haar te vertellen wat hij voelde, bleef hij de hele nacht op om een handgemaakte envelop te maken en een brief voor haar te schrijven. Hij ging met vreugde naar school, maar kwam gebroken terug omdat hij te bang was om naar haar toe te lopen en haar de brief te geven en gaf hem daarom aan zijn beste vriendin om hem namens hem aan haar door te geven, maar in plaats daarvan nam hij haar van hem af.