Hoofdstuk 221 Nolans nieuwe huis
Alexanders perspectief
"Oef!" gromde ik toen Samantha zich op me wierp, haar armen om mijn nek sloeg en in mijn borst snikte.
Haar tranen gaven me het gevoel dat ik een klootzak was. Ik hoorde haar. Terwijl ik in die verdomde coma lag, hoorde ik haar tegen me praten. Haar stem was grotendeels gedempt en ik kon de woorden nauwelijks goed verstaan. Maar ik hoorde genoeg flarden die me wanhopig deden verlangen naar haar weerzien.