Rozdział 7 Aborcja

Kiedy usłyszała wyznanie córki, Josie prawie straciła równowagę. Musiała się cofnąć, żeby oprzeć się o ścianę i znaleźć wsparcie.

„Co się stało?” zapytała drżącym głosem.

„Mamo, ja...” Rosina poczuła się zbyt zawstydzona, by powiedzieć prawdę. Łzy spływały jej po policzkach niekontrolowanie.

„Kto jest ojcem?”

Josie doskonale wiedziała, że jej córka nigdy nie miała chłopaka w szkole. Jak mogła zajść w ciążę?

Rosina przygryzła dolną wargę i spuściła głowę, nie mogąc wymówić ani słowa.

„Czemu mi nie odpowiadasz?” Josie złapała Rosinę za ramiona. „Nie możesz mieć tego dziecka. Jedziemy do szpitala natychmiast!”

„Nie!” Rosina zaczęła się szarpać i uwolnić z uścisku matki.

Ale bez względu na to, jak bardzo Rosina błagała, Josie nie chciała zmienić zdania. Tego samego dnia zabrała Rosinę do szpitala.

Tam Josie zostawiła Rosinę na korytarzu, aby wzięła raport z badań.

Siedząc samotnie na ławce, Rosina zakryła brzuch obiema rękami i cicho szlochała.

„Och, Caldwell, wszystko w porządku. Spokojnie . To tylko niewielkie oparzenie”. Sonya miała na sobie czarną, obcisłą sukienkę, która idealnie podkreślała jej krągłą sylwetkę. Na ramionach miała narzuconą marynarkę. Idący obok niej Caldwell miał na sobie białą koszulę z podwiniętymi rękawami, odsłaniającymi jego umięśnione ramiona.

„Jeśli oparzenie nie zostanie odpowiednio leczone, może pozostać blizna” – tłumaczył cierpliwie.

Sonya podniosła głowę i spojrzała na mężczyznę. „Jeśli to się stanie, przestaniesz mnie kochać?”

"Nonsens!"

Sonya zachichotała jak licealistka.

Słysząc znajome głosy, Rosina powoli podniosła głowę i zobaczyła Caldwella i kobietę zbliżających się powoli w jej kierunku.

Wyglądali jak para stworzona w niebie.

Uświadomiwszy sobie to, Rosina poczuła się jak klaun.

„Następna! Rosina Bentley!” Drzwi do sali operacyjnej nagle się otworzyły i pielęgniarka zawołała jej imię.

Dla Rosiny było już za późno, żeby się ukryć.

Słysząc to imię, Caldwell się odwrócił. Kiedy ich oczy się spotkały, zmarszczył brwi.

Widząc napis „Sala operacyjna” nad drzwiami, Caldwell zmarszczył brwi.

Co do cholery ta kobieta tu robiła?

Dziś rano udawała, że bardzo zależy jej na dziecku, które miał przed sobą, a teraz miała dokonać aborcji?

Podążając wzrokiem za Caldwellem, Sonya spojrzała na Rosinę.

W chwili, gdy zobaczyła bladą twarz Rosiny, poczuła, że wygląda trochę znajomo, ale nie potrafiła dokładnie wskazać, gdzie wcześniej widziała tę dziewczynę. Zaciekawiona Sonya zapytała cicho: „Czy ją znasz, Caldwell?”

„Nie.” Caldwell energicznie odwrócił wzrok.

Caldwell wyobraził sobie Rosinę. Była rozwiązłą i dziką kobietą, która zaszła w ciążę przed ślubem. Udawała, że kocha swoje dziecko przed nim, ale teraz dokonywała aborcji za jego plecami.

Cóż za intrygantka!

Rosina niezręcznie wstała, pochyliła głowę i poszła za pielęgniarką do sali operacyjnej.

Zauważywszy, że Caldwell wyglądał na wściekłego, Sonya przełknęła niespokojnie ślinę. Pociągnęła go za ramię i cicho zawołała jego imię. „Caldwell.”

Caldwell powiedział chłodno z kamiennym wyrazem twarzy: „Chodźmy”.

Mocniej trzymając jego ramię, Sonya spojrzała przez ramię na drzwi do sali operacyjnej. Jej oczy pociemniały.

Sądząc po reakcji Caldwella, Sonya wywnioskowała, że nie mówił jej nic. Ale Sonya była z nim już tyle lat i nigdy nie było innej kobiety w jego życiu.

Kim więc była ta dziewczyna przed chwilą?

Jak to możliwe, że miała taki wpływ na jego nastrój?

„Caldwell, ta dziewczyna przed chwilą...”

„Nie musisz się martwić o nieistotnych ludzi” – powiedział Caldwell obojętnie.

Nie zadając więcej pytań, Sonya postanowiła na razie odłożyć tę sprawę na dalszy plan.

Na sali operacyjnej Rosina drgnęła ze strachu, widząc stalowy sprzęt.

„Proszę się położyć” – polecił lekarz.

„Nie poddam się operacji.” Rosina pokręciła głową i uciekła.

Pobiegła tak szybko, że nie widziała gdzie idzie i wpadła na mężczyznę.

Rosina cofnęła się w pośpiechu i szybko przeprosiła: „Przepraszam, panie...”

„Rozyna?”