Rozdział 23

Księżyc

„Do diabła, zrobisz to!” – zaśmiałem się w odpowiedzi pośród rollercoastera emocji, którego doświadczałem. Mój wilk wciąż milczał, wiedziałem, że coś jest nie tak. Nie porzuciłaby mnie, kiedy najbardziej jej potrzebowałem. Mój duch tonął, ale nie mogłem się poddać. Miałem dość pozwalania ludziom deptać po sobie tylko dlatego, że uważali mnie za słabszego. Gdyby zaszła taka potrzeba, byłem gotów umrzeć, walcząc o swoją godność.

„Och, ale to zrobię i nie możesz zrobić nic, żeby mnie powstrzymać. Radość w jego głosie mnie obrzydziła, ożywiła wspomnienia, które pogrzebałam. Obrazy jego i jego przyjaciela na mnie w lochach wypłynęły na powierzchnię. Sposób, w jaki ich ręce się czuły, gdy rozdzierali moją sukienkę. Ślad obrzydzenia i beznadziei, który pozostawiła ich żądza. Byłam słaba, bezbronna wobec dwóch potężnych mężczyzn.