Rozdział 5 Róża

To nie był nikt inny, tylko Brian!

Przez krótką chwilę Rosalynn po prostu patrzyła na niego, wrośnięta w miejsce. Następnie szybko się odwróciła, by ukryć twarz.

Ale potem przyszło jej do głowy, że ten mężczyzna w ogóle nie znał jej twarzy. Nie było powodu, żeby się ukrywała.

Mając to na uwadze, ponownie odwróciła się ku niemu, wyprostowała ramiona i uniosła brodę.

„Panie, wygląda na to, że ma pan bardzo słabe umiejętności prowadzenia samochodu. Jak mógł pan uderzyć mnie w tył na tak szerokiej drodze ?”

Brian spojrzał na nią i uniósł brew, a jego głos ociekał sarkazmem, gdy odparł: „Czy jechałaś samochodem, czy spacerowałaś po parku? Nawet ślimak mógłby cię wyprzedzić, gdybyś jechała z takim tempem”.

Rosalynn prychnęła z niedowierzaniem.

„Przepraszam, ale ograniczenie prędkości w tym rejonie wynosi 20 mil na godzinę. Czy ty w ogóle nie zwracasz uwagi na znaki drogowe? Jeśli masz problemy ze wzrokiem, to radzę ci, żebyś kupił sobie okulary, zanim znowu wsiądziesz za kierownicę”.

Jakiż ona miała cięty język!

Brian spojrzał na nią zmrużonymi oczami.

Rosalynn poczuła, że powietrze wokół niej staje się ciężkie i przytłaczające.

Jej instynkt podpowiadał jej, żeby odsunęła się i wycofała, ale obstawała przy swoim.

Otworzyła usta, żeby spróbować z nim porozmawiać, ale Brian spojrzał na zegarek i rzucił jej wizytówkę.

„Jestem bardzo zajętym człowiekiem. Gdy naprawisz samochód, przynieś paragon do Hughes Group i poszukaj mojego asystenta. Otrzymasz zwrot kosztów”.

Po tych słowach podniósł szybę i uruchomił silnik.

Rosalynn spojrzała na złoconą wizytówkę leżącą na asfalcie i prychnęła.

Być może potrafiła znieść jego arogancję i nierozsądne skłonności, gdy byli jeszcze małżeństwem, ale teraz byli dla siebie po prostu obcymi ludźmi.

Nie było już powodu, aby tolerować jego okropne zachowanie.

Rosalynn szybko wróciła do samochodu, zatrzasnęła drzwi i odpaliła silnik. Następnie wcisnęła gaz i podążyła tuż za samochodem Briana.

Brian rozmawiał przez telefon podczas jazdy, gdy nagle jego samochód szarpnął do przodu.

Jego ciało zostało rzucone pod wpływem bezwładności, a telefon wypadł mu z ręki.

Wcisnął hamulec i wyjrzał przez okno.

Samochód Rosalynn jechał obok jego. Powoli opuściła szybę i obdarzyła go uśmiechem.

Podobnie jak wcześniej, rzuciła w niego wizytówką, która wylądowała na ziemi.

„Ja też jestem zajętą osobą. Możesz się ze mną skontaktować po naprawie samochodu”.

Brian patrzył, jak drugi samochód szybko odjeżdża, a jego przystojna twarz ciemniała z każdą sekundą.

Czy ta kobieta miała jakiekolwiek pojęcie, kim on był?

Jak ona mogła tak do niego mówić?

Jak ona śmie?

Jego tok myślenia został przerwany przez dzwonek telefonu. Pochylił się i wyłowił go spod siedzenia kierowcy.

„Brian! Coś się stało? Dlaczego nagle się rozłączyłeś?”

„Nic. Właśnie wpadłem na małego, dzikiego kota.” Górna warga Briana się wygięła.

„Och. Rozumiem. W porządku, czy wkrótce przyjedziesz? Hazard na kamieniach zaraz się zacznie.”

„Będę tam za minutę.”

Tymczasem Rosalynn czuła się podekscytowana po spotkaniu ze swoim przerażającym byłym mężem. To było wyzwalające, że w końcu mogła wyrzucić z siebie wszystkie tłumione frustracje z ostatnich dwóch lat.

Była w dobrym humorze, gdy rozglądała się po targu kwiatowym i skończyło się na tym, że kupiła kilka roślin doniczkowych na kwiatach, po które pierwotnie przyszła. Było ich znacznie więcej, niż się spodziewała, więc kazała je dostarczyć do domu.

Następnie udała się do pobliskiego centrum handlowego, aby kupić trochę artykułów spożywczych.

Rosalynn tak dobrze bawiła się, dekorując swój nowy dom, że cały czas nuciła wesołą melodię.

Nowy wygląd jej mieszkania dał jej świeżą perspektywę, a ona poczuła, że odrodziła się do nowego, lepszego życia.

Wkrótce zapadł zmrok.

W klubie Royarid Brian siedział na wielkiej skórzanej sofie i przeglądał trzymaną w ręku umowę kupna.

Stał przed nim młody, atrakcyjny mężczyzna, który wyglądał na zmartwionego.

„Panie Hughes, przegrałem w tym hazardzie. Mam nadzieję, że zajmie się pan pracownikami w moim studiu”.

Brian zacisnął usta, gapiąc się na jeden z dokumentów. Trzymał w ręku zapis oceny pracownika.

„Czy to naprawdę Rose, światowej sławy projektantka?”

Drugi mężczyzna skinął głową, lekko marszcząc brwi. „Tak, oczywiście. Rose woli trzymać się z daleka. Mam nadzieję, że uszanujesz jej prywatność i będziesz ją dobrze traktować w przyszłości”.

To była ta sama kobieta, która uderzyła go w tył samochodu.

Oczy Briana niebezpiecznie się zwęziły.

„Bądź spokojny. Będę traktować pracowników zgodnie z ich wartością. Możesz już iść”.

Młody mężczyzna zamilkł i wyglądał, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale ostatecznie zrezygnował.

Zacisnął usta i wyszedł.

Cisza zapadła w pokoju, gdy Brian nadal wpatrywał się w uśmiechniętą kobietę w aktach. Powoli jego usta rozciągnęły się w dzikim uśmiechu.