Rozdział 239

Chociaż przyznaję, że widziałem zdezorientowane, ale i pod wrażeniem twarze ludzi, gdy dowiadywali się, ile gówna tak naprawdę kiedyś robiłem, zawsze sprawiało, że czułem się rozdarty w każdej sprawie. Tak naprawdę na początku działałem tylko w swoim własnym interesie, a traktowano mnie jak zbawiciela.

„Czy jesteś uważany za geniusza? Wiesz, naturalnie uzdolniony do rzeczy”. Teraz Luna odnosiła się do mnie jako do geniusza. Szczerze mówiąc, czułem się świetnie, jednak ich duma wydawała się nieco nie na miejscu, nie zrobiłem niczego, co byłoby w pełni godne ich honoru.

„Ani trochę”. Łatwo było przyznać, że jestem kiepska pod każdym względem, poza organizowaniem i tworzeniem. „Szczerze mówiąc, myślę, że jestem po prostu zaradna i potrafię się dostosować. Poza tym, kiedy podrobiłam żetony mleczne, osiągnęłam zupełnie nowy poziom desperacji. Myślę, że to niesamowite, do czego może się posunąć człowiek, kiedy sytuacja go do tego zmusiła”.