Rozdział 464

Emocje związane z grą zawsze pompowały adrenalinę w moich żyłach, ale dzisiejsza energia mieszała się ze słodko-gorzkimi emocjami. Wiedza, że to moja ostatnia gra tutaj, sprawiła, że wszyscy, łącznie ze mną, byli trochę na krawędzi.

W szatni panował gwar zwykłych przedmeczowych rozmów, zawodnicy omawiali strategie i żartowali. Ale pośród zwykłego zamieszania, mój długoletni przyjaciel i kolega z drużyny, Matt, podszedł do mnie z ponurym wyrazem na swojej zwykle pogodnej twarzy.

„Hej” – zaczął, klepiąc mnie po plecach. „Będzie mi brakowało ciebie, stary”.