Κεφάλαιο 130 Αρ. 130

Η Έμμα λαχταρούσε να δει την κόρη της. Υπήρχε μια αγχωτική ενέργεια που προερχόταν από το γεγονός ότι δεν είχε τη Λίζι μπροστά της. Ένιωθε μέσα της κενό, καθώς ένα κρύο αεράκι φυσούσε μέσα της. Σκέφτηκε να ζητήσει από τον Γουίλ να φέρει το μωρό τους στο νοσοκομείο. Ήταν παράξενο πόσο εύκολα το συνέβαινε αυτό τώρα, σκεπτόμενη τη Λίζι ως «δική τους» και όχι πια «δική της». Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται τι της είχε πει ο Γουίλ πριν. Το πρόσωπό της ακόμα μούδιαζε εκεί που την είχε αγγίξει.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό φοβόταν. Το να αφήσει τον εαυτό της να παγιδευτεί ή να τον υπονομεύσει, ο Γουίλιαμ Στιούαρτ δεν της είχε φέρει τίποτα καλό πριν. Αυτό δεν είναι αλήθεια, σκέφτηκε. Υπήρχαν αρκετές καλές στιγμές. Η Έμμα δεν μπορούσε να πει ψέματα στον εαυτό της και να σκεφτεί ότι δεν τον ήθελε. Τον ήθελε. Περισσότερο από ποτέ. Το να τον αγαπάς είναι σαν μια ασθένεια. Σε μολύνει και μπορεί να σε καταστρέψει. Αλλά εσύ είσαι διαφορετική. Ίσως να μπορείς να είσαι αρκετά δυνατή για να τον αγαπήσεις... Τα λόγια της Γκρέις της έφεραν στο μυαλό.

Ήταν αρκετά δυνατή για να τον αγαπήσει; Ήταν αλήθεια ότι το να είναι μέρος της ζωής του απαιτούσε ένα συγκεκριμένο είδος ανθεκτικότητας για το οποίο δεν ήταν σίγουρη ότι είχε.