Κεφάλαιο 162 Αρ. 162

Ξύπνησε μέσα σε ένα σωρό από κουβέρτες, πληγωμένη και αποπροσανατολισμένη. Το περίτεχνο δωμάτιο ήταν ακόμα σκοτεινό, αλλά μπορούσε να διακρίνει τα ίχνη από τα ρούχα τους που οδηγούσαν στο μεγάλο κρεβάτι. Ένα βαρύ χέρι τυλιγμένο πάνω στον γυμνό κορμό της την εμπόδιζε να κινηθεί. Ήταν ο δρόμος τους τις τελευταίες μέρες. Μια θολούρα από σεντόνια και γύμνια. Προσπάθησε να σηκωθεί και αυτό το χέρι σφίχτηκε γύρω από το σώμα της.

« Πού νομίζεις ότι πας;» μουρμούρισε μια βραχνή φωνή, με το πρόσωπό του ακόμα χωμένο στα μαξιλάρια. Γύρισε για να την κοιτάξει.

« Πρέπει να σταματήσουμε», μουγκρίζει η Τζες, σωριάζοντας ξανά δίπλα του.