Rozdział 12

„Twoja matka pytała o ciebie. Nie rozmawiałeś z nią ostatnio?”

Jęczę z irytacji. „Jesteś strasznie gadatliwy i to działa mi na nerwy, Rowan. Czy możesz mnie po prostu zignorować i udawać, że nie istnieję, jak zwykle to robisz?”

Jego uścisk na kierownicy staje się mocniejszy. Widzę, jak zaciska szczękę. Wkurzał się. Prawdopodobnie dlatego, że nie zachowywałam się jak potulny baranek, do którego był przyzwyczajony. Role się odwróciły i jemu się to, kurwa, nie podobało.6 Kiedyś łamałam sobie kręgosłup, próbując go uszczęśliwić. Próbując być tym, kim on chce. Próbując być jak Emma. Robiłam wszystko, co mogłam, żeby być żoną, w której mógłby się zakochać. Teraz zrzuciłam tę skórę, a jemu nie podobało się, że nie padałam mu do stóp jak pies. Uśmiecham się na to. Wkurzanie go rozluźniło coś we mnie. Od tego momentu jazda jest cicha. Oboje rozmyślamy na swoich siedzeniach, podczas gdy Noah śmieje się i ogląda swoje kreskówki. Godzinę później docieramy na lotnisko. Trzymam Noaha za rękę, gdy Rowan wyciąga swoje torby z bagażnika.