Rozdział 73 Księga 2 trzydzieści trzy

Emily otworzyła oczy, bo światło słoneczne oślepiło jej oczy i przez chwilę mrugała, żeby odzyskać wzrok, tylko po to, żeby zobaczyć mężczyznę siedzącego przy oknie, zmarszczyła brwi i zastanawiała się, kiedy ostatni raz obudziła się i zobaczyła mężczyznę w swoim pokoju. „Dzień dobry”, usłyszała ten głęboki magnetyczny głos i jej serce zatrzepotało, czy właśnie otrzymała poranne powitanie? Spojrzała na siedzącego mężczyznę i jej serce zabiło mocniej, odkąd za niego wyszła, poza porankiem po nocy z niekończącą się przyjemnością, nigdy nie obudziła się, żeby zobaczyć go w pokoju. Albo byłby pod prysznicem, albo już by go nie było, więc dlaczego on wciąż tu jest?

„Nie jesteś rannym typem” zaśmiał się. „Zawsze to wiedziałem, ale nigdy nie wiedziałem, że budzisz się tak późno”. Podjechał bliżej łóżka, tylko po to, by zobaczyć, że był już ubrany do pracy. Spojrzała na jego twarz i zobaczyła, że nerwowo gryzie dolną wargę. Zastanawiała się, dlaczego to możliwe.

„Czemu wciąż tu jesteś?” Emily odzyskała głos. „Przyzwyczaiłeś się do tego, że znikasz, zanim wstanę ”.