Rozdział 2

Sześć lat później Gwendolyn pognała do szpitala Fourton w Avenport swoim używanym fiatem. Była dziesiąta wieczorem.

W pośpiechu zaparkowała samochód przed wejściem do szpitala, mimo ostrzeżeń ochroniarza.

Gwendolyn podniosła córkę z przedniego siedzenia pasażera i pobiegła do szpitala.

Ochroniarz nie powstrzymał jej przed wejściem do szpitala i warknął: „Poczekaj, aż założę blokadę na twój samochód. Zobaczymy, co wtedy zrobisz!”

Boso i wciąż w piżamie, Gwendolyn nie mogła jasno myśleć. Prawie nic nie słyszała. Zamiast tego pobiegła na pogotowie z córką na rękach. Całe jej ciało trzęsło się z niepokoju.

„ Panie doktorze, proszę, musi pan uratować moją córkę. Ma tak wysoką temperaturę, że dostaje drgawek!” Gwendolyn błagała ze łzami w oczach.

Lekarz pośpiesznie wziął dziecko z jej ramion i zapewnił ją: „Możesz poczekać na zewnątrz. Zajmiemy się nią od razu”.

Następnie pielęgniarka wyprowadziła Gwendolyn z izby przyjęć i powiedziała: „Możesz najpierw dokonać płatności. Oto rachunek. Twoja córka będzie musiała zostać umieszczona na obserwacji, prawdopodobnie na OIOM-ie”.

Gwendolyn skinęła głową kilka razy i błagała: „Okej. Proszę, uratuj moją córkę”.

Juliette nie może być chora. Co jeśli gorączka uszkodzi jej mózg? Nie potrafiła sobie wyobrazić,

najgorsze możliwe rozwiązanie. Zamiast tego, skierowała się do kasjera, a łzy zamazały jej wzrok.

Właśnie wtedy, od wejścia do szpitala, rozległy się pospieszne kroki. Grupa mężczyzn w garniturach weszła do szpitala. Najwyższy z nich poprowadził grupę.

Miał na sobie czarny, wyprasowany płaszcz, przez co wydawał się jeszcze bardziej imponujący i wyniosły.

Obdarzony ostrymi rysami twarzy i parą przenikliwych, czarnych oczu, mężczyzna emanował tajemniczą aurą. Mocno zacisnął usta, emanując władczym i nieprzystępnym wyglądem.

Przechodnie instynktownie cofnęli się, żeby zrobić mu przejście, gdy przechodził przez szpital.

Nieświadoma jego obecności Gwendolyn nadal pędziła do kasjera. Wpadli na siebie, a Gwendolyn zachwiała się, tracąc równowagę. Z lekkim grymasem na twarzy mężczyzna wyciągnął długie ramię i owinął je wokół jej szczupłej talii, powstrzymując ją przed upadkiem na ziemię.

Spojrzeli sobie w oczy, a Gwendolyn mimowolnie zadrżała na widok jego lodowatego wyrazu twarzy.

Jesteśmy w środku zimy, a ja ledwo czuję chłód. Dlaczego trzęsę się pod jego spojrzeniem? Z czego on, u licha, jest zrobiony? Z czystego lodu?

Patrick Lowen pomógł Gwendolyn stanąć na nogi i powiedział chłodno: „Proszę uważać, panienko”.

Gwendolyn pozostała zamrożona w szoku, dopóki Patrick nie wszedł do windy. Wtedy zebrała się w sobie i odwróciła, krzycząc: „Uważaj, gdzie stąpasz, panie”.

Proszę! To on na mnie wpadł. Jaki dominujący mężczyzna!

Patrick usłyszał ją z windy. Odwrócił wzrok w jej stronę, zauważając jedynie, że jej bose stopy były czerwone od odmrożeń.

Jego wzrok powędrował w górę, na jej staromodną piżamę, którą miała na sobie, jej opuchnięte, pełne łez oczy i potargane włosy.

Drzwi windy zamknęły się, przerywając mu ocenę sytuacji.

Patrick wjechał windą na oddział VIP na dziesiątym piętrze szpitala. Jego dziadek, Hector Lowen, był w śpiączce od sześciu lat. Patrick przez lata zatrudniał najlepszych lekarzy, aby go wyleczyć, ale bezskutecznie.

Wczoraj wieczorem Hector w końcu odzyskał przytomność. Patrick pobiegł do szpitala tak szybko, jak mógł.

Mężczyzna w białym fartuchu stał w drzwiach oddziału Hectora. Ten szczupły i wysoki mężczyzna był jednym z dobrych przyjaciół Patricka, Kevinem Chavezem.

Kevin powiedział do swojego przyjaciela: „Stary pan Lowen naprawdę się obudził, Patrick. Chce cię zobaczyć”.

Patrick skinął głową i odpowiedział: „Dziękuję za pomoc”.

Otworzył drzwi oddziału i wszedł. Hector był podłączony do różnych rurek. Kiedy starszy rozpoznał swojego gościa, słabo podniósł rękę i pomachał.

Patrick podbiegł do łóżka dziadka i uścisnął jego dłoń.

„ Dziadku, nareszcie się obudziłeś.”

Hector puścił rękę Patricka i wskazał na swoje usta. Zdając sobie sprawę, że dziadek ma coś do powiedzenia, Patrick pochylił się, przykładając ucho blisko ust starszego.

Westchnął: „P-p-p-poślub najstarszą córkę rodziny Ashton”.