Rozdział 5 Czy nie boisz się, że cię oszukuję?

Myślałem, że wszystko będzie w porządku, o ile nie umrę potrącony przez samochód.

Niedługo potem usłyszałem ostry dźwięk hamulców.

Siła uderzenia nie była aż tak duża, ale wystarczyła, żebym potoczył się na ziemię.

Usłyszawszy trzask, podniosłem wzrok, choć robiłem to niezręcznie.

Przez ciemność zauważyłem osobę idącą w moim kierunku. Jego twarz była ledwo widoczna. Powoli zapalił papierosa, a płomień zapalniczki odbił się w jego oczach.

Wydawał się być przystojnym mężczyzną.

Sekundę później wypuścił kółko dymu, wpatrując się we mnie z zainteresowaniem. Nie odezwał się, dopóki nie zorientował się, że tak bardzo wstydzę się siebie, że chcę się ukryć przed jego wzrokiem.

„Pani, dlaczego nie wybrała pani kogoś bardziej odpowiedniego do szantażu? Dlaczego musiała pani wybrać, żeby potrącił ją mój biedny rower?”

Brzmienie jego głosu było głębokie i magnetyczne, ale to, co powiedział, było jak policzek wymierzony mi w twarz.

Rzeczywiście jechał na rowerze górskim. Światło, które widziałem kilka sekund temu, musiało pochodzić z reflektora przed jego rowerem.

Być może myśli, że z powodu tego, jak zaniedbany i zawstydzony wyglądałem, musiałem starannie zaaranżować tę katastrofę, aby szantażować innych.

Gdy nasze spojrzenia się spotkały, zamarł na moment, a kpina z jego twarzy zniknęła.

Szybko opuściłam wzrok, nie zamierzając się kłócić. Po prostu trzymałam nogi tak mocno, jak mogłam, i nie odpowiedziałam mu.

Widząc, że nie mam zamiaru domagać się od niego odszkodowania, ani też zgadzać się na jego śmieszny pokaz, położył dłoń, w której trzymał połówkę papierosa, na kierownicy roweru i zaczął odjeżdżać.

Kiedy patrzyłam, jak skręca za róg i znika mi z oczu, w końcu wybuchnęłam płaczem.

W tej chwili życzyłbym sobie, żeby został, nawet jeśli chciałby się ze mnie po prostu pośmiać. Przynajmniej nie byłbym sam.

Na ciemnym, złowieszczo cichym zboczu góry słychać było tylko dźwięk mojego zawodzenia.

Niedługo potem znów zaświeciło mi się światło i znów usłyszałem dźwięk hamulców. Spojrzałem w górę ze zdziwieniem i zobaczyłem rower górski na poboczu drogi.

Mężczyzna wrócił. Siedział na poboczu drogi, swobodnie paląc. „Nie boisz się, że przyciągniesz duchy, bo tak głośno płaczesz?”

Oszołomiona jego pytaniem, spojrzałam na niego ze łzami w oczach, a on spojrzał na mnie.

W tym momencie, tylko reflektor oświetlał nasze miejsce. Widziałem jego twarz wyraźnie przez cienki dym.

Jego twarz była twarzą boga, przystojna, czarująca i bardzo męska. Mimo że miał na sobie jedynie strój sportowy, a jego grzywka ociekała potem, wyglądał na silnego i spokojnego. Nawet jego nogi i ramiona były umięśnione.

Być może wierzył, że go nie szantażuję, ponieważ nie poprosiłem go wcześniej o odszkodowanie. W tym momencie po prostu patrzył na mnie z zakłopotaniem i wątpliwością w oczach.

„Nie wyglądasz dobrze”. Spojrzał na moje bose stopy i zauważył, że były poplamione krwią i błotem.

Instynktownie ścisnęłam mocno ramiona. „Po prostu… czuję zimno”.

Skinął głową, włożył papierosa między zęby, wstał i wyjął płaszcz z plecaka na rowerze. Następnie zarzucił mi go na ramiona.

„Dziękuję” – wyjąkałam.

Byłam wzruszona jego dżentelmeńskim zachowaniem, ale czułam się też nieswojo. Jego płaszcz wciąż pachniał mydłem ; najwyraźniej był świeżo wyprany, ale całe moje ciało było bardzo brudne.

„Myślę, że musisz jechać do szpitala” – powiedział.

Szpital? Shane był lekarzem pracującym w szpitalu, a mimo to to on był powodem, dla którego teraz byłem tak nieszczęśliwy.

Z gorzkim uśmiechem powiedziałem: „Chcę po prostu wrócić do domu”.

Słowo „dom” znów sprawiło, że moje serce zadrżało.

Czy to nadal był mój dom?

Mężczyzna patrzył na mnie przez chwilę. Jego oczy emanowały jakąś emocją, której nie mogłem zrozumieć. Skinął głową i powiedział: „Odeślę cię do domu”.

Spojrzałem na jego rower górski, gdy to usłyszałem, i pomyślałem, że to zadanie może się okazać trochę trudne w przypadku tego pojazdu.

Chyba domyślił się, co myślę, bo parsknął śmiechem i wyciągnął telefon, żeby wykonać połączenie.

„Timmy, podjedź tu samochodem”. Po podaniu drugiej osobie naszej lokalizacji rozłączył się.

Zawstydzony, zacząłem niezręcznie pocierać ramiona i zapadłem w milczenie.

Wtedy zapalił kolejnego papierosa.

Widziałem, że musi być uzależniony od palenia.

„Nie boisz się, że cię oszukuję?” – powiedział letnim tonem.

Skurczyłem szyję, czując się zniechęcony.

„Nie mam już nic do stracenia” – powiedziałem mu.