Rozdział 6 Mały potwór

W pokoju na drugim piętrze.

Star siedziała przed sztalugą, wpatrywała się w czystą kartkę papieru ze spokojnym wyrazem twarzy, a w jej małej rączce zaciśnięta była czerwona kredka, która w ogóle się nie poruszała.

Obok niej stała dobrze ubrana młoda kobieta, WendyWendy, o której wspominał Butler White.

W tym momencie twarz Wendy była ewidentnie zniecierpliwiona, a jej ton był stłumiony: „Star, czy możesz narysować ten mały czerwony kwiatek, którego nauczyła cię przed chwilą rysować ciocia Shen? Nieważne, że nie potrafisz go dobrze narysować, byleby narysowała go Star, tacie na pewno się spodoba!”

Star pozostała nieruchoma, nawet jej rzęsy nie drgnęły, niczym u wykwintnej porcelanowej lalki.

Wendy wzięła głęboki oddech ze złości.

Minął tydzień, a niezależnie od tego, jak go uczyła i namawiała, Star po prostu nie chciał wziąć się do roboty.

Każdego dnia , gdy Ethan wracał, widział tylko pustą kartkę papieru.

Jeśli nie będzie postępu, Ethan nie pozwoli jej tu dłużej zostać!

Myśląc o tym, Wendy poczuła niepokój, złapała Star za rękę i położyła ją na papierze do rysowania.

"Powinieneś rysować!"

Star nadal nie rysowała i kredka upadła na podłogę.

Wendy z frustracją złapała się za włosy. „To wystarczy. Jak może być na tym świecie taki dziwny dzieciak jak ty? Jesteś autystyczny czy po prostu głupi?!”

„Jestem prymuską, która ukończyła paryską Akademię Sztuk Pięknych i jestem tutaj, aby uczyć cię osobiście. Jak możesz być tak niewdzięczny?”

Gdyby nie możliwość spędzenia większej ilości czasu z Ethanem, po co miałaby służyć tak dziwnemu małemu przodkowi!

Ethan powiedział wczoraj, że jeśli Star nadal nie chce malować, nie musi przychodzić.

Rodzina Shi znajdzie nauczycieli z innych kierunków, którzy zainspirują Star do rozwijania jej zainteresowań i hobby.

Jeśli tak jest, to cały jej czas i wysiłki przez tak długi czas poszły na marne!

Widząc, że Star pozostała niewzruszona i zachowywała się, jakby nic nie słyszała, Wendy wpadła we wściekłość i kontynuowała narzekanie.

„Nie rozumiem. Jak Ethan, tak wybitna i zdolna osoba, mógł urodzić takiego syna jak ty?”

„Pomijając to, że wygląda jak Ethan, to w ogóle go nie przypomina!”

„Myślę, że twoja matka, której tożsamość jest nieznana, jest prawdopodobnie potworem. Splamiła linię krwi rodziny Shi i urodziła małego potwora takiego jak ty!”

Star , który do tej pory nie zareagował , nagle odwrócił się i spojrzał wrogo na Wendy , gdy to usłyszał .

Wendy była oszołomiona.

W przejrzystych, czarno-białych oczach Star widać było okrucieństwo osoby dorosłej.

Wendy była początkowo zaskoczona, ale potem zdała sobie sprawę, że oczy Star były przerażające, ponieważ wyglądał jak Ethan.

Co można zrobić z małym dzieckiem, które ma autyzm i nie potrafi mówić?

Wendy wyciągnęła rękę i mocno szturchnęła Star w głowę.

„Czemu tak na mnie patrzysz? Mówię ci prawdę. Twoja matka musi być bezwstydnym potworem. Uwiodła Ethana i urodziła małego potwora takiego jak ty!”

Star nagle złapała Wendy za rękę i chciała ją ugryźć w grzbiet dłoni.

Ale reakcja czteroletniego dziecka nie jest tak szybka jak reakcja osoby dorosłej.

Wendy natychmiast zrozumiała jego zamiar i pchnęła go na ziemię.

„Wciąż chcesz mnie ugryźć! Wygląda na to, że ostatnio byłem dla ciebie zbyt wyrozumiały!”

„Skoro Ethan oddał cię w moje ręce, dam ci dziś nauczkę w jego imieniu, ty potworze, który zostałeś zrodzony przez matkę, ale nie zostałeś przez nią nauczony!”

Wendy złapała Star'a za ramiona, podniosła go z ziemi i uderzyła go w twarz pionową dłonią.

Nagle pojawiła się jakaś postać.

Zanim Wendy zdążyła zobaczyć, kto nadchodzi, a jej dłoń wylądowała na twarzy Star, została niespodziewanie mocno uderzona w twarz.

Nagle poczuła zawroty głowy, szumiało jej w uszach, a policzki paliły bólem.

Z tak wielką siłą myślałem, że to powrót Ethana lub wejście Butlera White'a .

Gdy przyjrzała się uważnie, zobaczyła, że to dziwna kobieta, jeszcze szczuplejsza od niej!

Oczy Wendy rozszerzyły się ze zdziwienia.

Star również patrzyła na Julię, a jej duże oczy, zawsze matowe, teraz lśniły światłem.

„Ty! Kim ty jesteś? Jak śmiesz mnie uderzyć!”

Wendy wpadła we wściekłość i próbowała walczyć, ale Julia złapała ją za nadgarstek.

"Uderzę cię!" Oczy Julii były zimne, złapała Wendy za nadgarstek i odepchnęła ją.

Wysokie obcasy Wendy wygięły się i dziewczyna upadła na ziemię.

Butler White podszedł, gdy usłyszał hałas. "Co się stało?"

Wendy chciała wstać, ale gdy zobaczyła Butlera White'a , po prostu usiadła na ziemi, dusząc się z emocji, jak gdyby była ofiarą.

„ Butler White , ona mnie wygoniła zaraz po przybyciu, zabroniła mi tu zostawać i uczyć Star, a nawet mnie biła!”

Chociaż tożsamość Julii nadal nie jest znana, Wendy domyśliła się, że osoba przed nią jest najprawdopodobniej nowym nauczycielem, którego Ethan znalazł dla Star.

Butler White zrobił krok naprzód i pomógł Wendy wstać z ziemi.

Widząc odciski palców na twarzy Wendy, zmarszczył brwi i spojrzał majestatycznie na Julię.

„Julia, czy to właśnie Aolinton dla ciebie zaaranżował?”

Po tym, jak Butler White ujawnił tożsamość Julii, Wendy natychmiast dodała: „Ona obwinia mnie za nauczanie Star w domu, przez co Star nie chodzi do przedszkola”.

Julia chciała coś wyjaśnić, ale Butler White nie dał jej szansy: „Proszę natychmiast wyjść!”

Butler White był zły.

Właściwie , pierwsze wrażenie o Julii było bardzo dobre.

Miałam pewne oczekiwania, bo myślałam, że będzie inna niż nauczyciele, którzy przychodzili do mnie wcześniej.

Julia zacisnęła dłonie, gdy zauważyła, że Wendy, kryjąca się za Butlerem White'em, ma triumfalny uśmiech na twarzy.

Nie wiem, co się ze mną dzisiaj dzieje. Zazwyczaj jestem bardzo spokojny i nie denerwuję się łatwo.

Ale kiedy zobaczyłem jak upokarzano tego małego chłopca, fala wściekłości napłynęła mi do głowy i nie potrafiłem jej opanować.

Westchnęła bezradnie.

Dziecko z autyzmem ma barierę językową, co utrudnia mu mówienie i składanie zeznań w jej imieniu.

Biorąc pod uwagę poszkodowaną Wendy i osobę, którą spotkał po raz pierwszy, zrozumiałe jest, że Butler White wolał uwierzyć tej pierwszej wersji.

Nie zależało jej na tym, żeby być niezrozumianą, po prostu współczuła Star .

Julia spojrzała na Star stojącą obok niej.

Mały chłopiec również na nią patrzył. Chociaż jego twarz wciąż nie wyrażała żadnego wyrazu, w jego dużych oczach, przypominających czarne winogrona, można było dostrzec jakieś emocje. Jego gęste rzęsy zatrzepotały, jakby chciał coś powiedzieć.

Serce Julii zmiękło, kucnęła przed małym chłopcem i powiedziała łagodnie: „Star, jesteś małym mężczyzną, musisz nauczyć się chronić siebie, zanim będziesz mógł chronić swoją mamę”.

Teraz, gdy już była w drzwiach, zauważyła, że bez względu na to, co Wendy mówiła, Star pozostawała niewzruszona. Zareagował dopiero, gdy wspomniała o matce.

Więc „Mama” jest punktem przełomowym, który otwiera serce Star.

Butlera White'a nagle się zmieniła: „Pani Gu! Proszę stąd natychmiast wyjść!”

W rodzinie Shi nikomu nie wolno wspominać matki młodego mistrza w jego obecności.

Julia delikatnie potargała włosy Star, po czym wstała i odeszła.

Gdy tylko dotarłem do drzwi, nagle rozległ się cichy, lecz donośny głos.

„Zła ciociu, dręczysz mnie. Julia, chroń mnie”.