Rozdział 144

Nina

Mijały minuty, potem godziny. Wkrótce mogły to być nawet dni; nie miałem pojęcia, jak długo tam jestem. W miarę upływu czasu jasne świetlówki w mojej celi nie gasły, przez co traciłem poczucie czasu. Czułem, że zaczynam tracić kontakt z rzeczywistością.

Nie mogłam już płakać ani krzyczeć. Nie tylko moje łzy wyschły, a gardło zrobiło się zbyt obolałe, by wydać jakikolwiek dźwięk, ale także zaczęłam zdawać sobie sprawę, że to bezcelowe. Nikt po mnie nie przyjdzie. Może Edward miał rację; może żadna z osób, które poznałam przez ostatnie cztery lata, nie była prawdziwa. Może to wszystko było tylko wytworem mojej wyobraźni...