Rozdział 326

Moje oczy się rozszerzyły. Więc jednak mnie pamiętał, przynajmniej trochę; przynajmniej pamiętał moje imię i to, że istnieję. Nie brzmiał też ufnie wobec Seleny. Zastanawiałam się, obserwując z daleka zdziwiony wyraz jego twarzy i sposób, w jaki jego oczy szybko przesuwały się w stronę miejsca, w którym stałam, czy mnie widział i czy pomagało mu to zachować kontrolę nad własnym umysłem.

„Nie waż się wymawiać jej imienia!” warknęła Selena. „Jeśli nie przestaniesz o niej myśleć, to... zabiję ją!”

Oczy Enzo rozszerzyły się z czymś, co wyglądało na konsternację. Moje własne oczy rozszerzyły się ze strachu. Nie wiedziałem, czy naprawdę wierzę, że Selena ma w sobie zdolność do zabicia kogokolwiek, ale wielokrotnie udowodniła, że zrobi wszystko, aby trzymać mnie z dala od obrazu.