Hoofdstuk 4

Audrey

Toen Tina en ik het café uitliepen en de koude ochtendlucht inliepen, voelde ik me een beetje opgepept door ons gesprek en klaar voor mijn eerste onderwijsassistentles van de dag. Ik had mijn maagdelijkheid dus toch niet verloren aan mijn professor. Wat een opluchting!

"Trouwens," zei Tina, terwijl ze op de stoep bleef staan om naar mij te kijken, "nu je weet dat het niet hij was... zou je moeten overwegen om je in te schrijven voor de modeshow."

Ik wierp mijn vriend een nieuwsgierige blik toe. "Modeshow?" vroeg ik.

"Heb je het niet gehoord?" vroeg ze, waarop ik mijn hoofd schudde. "Er komt een modewedstrijd op de campus. De drie beste winnaars krijgen mooie prijzen, waarbij de eerste plaats een stage bij Brooks oplevert."

Mijn ogen werden vanzelf wijder. "Serieus? Denk je dat ik...?"

"Absoluut!" riep Tina uit. "Aanmeldingen zijn vandaag. Je zou je naam als eerste op de lijst moeten zetten."

Terwijl mijn hart al in mijn borstkas bonsde, begon ik stappen achteruit te zetten, de riem van mijn tas met één hand vasthoudend. Stage lopen bij Brooks Designs, en mogelijk mijn droombaan veiligstellen... Nou, het zou mijn levenslange droom hebben vervuld.

Ik kon het me nu nog voorstellen: mijn eerste abonnement op een modetijdschrift had een spread over Brooks Designs in het midden.

Ik was op mijn tiende meteen verliefd op hun unieke en over-the-top stukken, helemaal verliefd op hun kenmerkende look. Ik hield altijd al van de dichotomie van zachte vrouwelijkheid met iets harders, delicate kant met donker ruitpatroon en zilveren hardware. Brooks had deze look perfect in evenwicht gebracht en ik had in de loop der jaren veel inspiratie uit hun ontwerpen gehaald.

En nu kreeg ik de kans om voor hen te werken.

Tegen de tijd dat ik naar het inschrijfformulier in de lobby van de centrale hal liep, stonden er al een paar namen op de lijst. Ach ja, dacht ik bij mezelf terwijl ik snel mijn naam op het papier krabbelde. Het maakte niet echt uit waar of wanneer ik me inschreef, zolang mijn vaardigheden me maar hielpen om te winnen.

En ik was vastbesloten om te winnen. Ik hoopte hier al op sinds ik tien was.

Ik draaide me om van het prikbord en mijn hoofd zat al vol met ideeën voor een nieuwe jurk. Ik moest even stoppen bij de opslagruimte om wat stof te halen, zodat ik kon beginnen.

"Beetje aanmatigend voor een mens om zich in te schrijven voor de modeshow, nietwaar?"

Zodra ik die zangerige stem hoorde, voelde ik mijn hele lichaam verstijven. Toen ik me langzaam omdraaide, zag ik een bekend hoofd met rijk bruin haar en bijpassende bruine ogen die bijna zwart leken in het schemerige licht.

"Linda," zei ik, mijn kin uitstekend. "Heb je iets nodig?"

Linda haalde haar schouders op en liep naar de lijst, haar handtekening zettend net onder de mijne. "Nee. Ik vind het gewoon grappig, dat is alles."

"Wat is er zo grappig?"

Ze grijnsde en legde een hand op haar heup. "Denk je niet dat je jezelf voor gek zet?" vroeg ze. "Ik bedoel, denken dat jij, een mens, ooit zou kunnen winnen van een hele school vol weerwolven..."

"Ga weg, Linda," zei ik met een handgebaar. Ik draaide me om en begon de gang af te stormen naar de opslagruimte, zodat ik kon beginnen.

Linda's stem volgde me: "Ik probeer je alleen maar te helpen, Audrey!" riep ze. "Ik zou het vreselijk vinden als je jezelf nog meer voor gek zou zetten dan je al hebt gedaan!"

Pas toen ik in de stilte van de materiaalopslag was, haalde ik eindelijk adem. Ik deed de deur achter me dicht en leunde er even tegenaan, terwijl ik diep inademde; de geur van stof vulde mijn neusgaten en gaf me onmiddellijk verlichting.

Linda probeerde gewoon onder mijn huid te kruipen, en dat wist ik zeker. Haar ontwerpen waren op zijn best ondermaats, ze leunde te veel op basiselementen en stal vaak werk van kleinere ontwerpers. En haar naaivaardigheden waren ronduit slordig.

Iedereen wist dat Linda hier alleen was vanwege haar vader, mijmerde ik bij mezelf terwijl ik door de rijen stof liep. Haar vader was Alpha Wallace van Silverbite Pack, en zijn status had haar op de Grayspring Academy gebracht. Iedereen was hierdoor geïntimideerd door haar.

Maar ik niet. Ze had me misschien wel genadeloos gepest, maar dat kon me niks schelen.

Ik had, in tegenstelling tot Linda, verdomd hard gewerkt om hier te komen. Ik was vroeg afgestudeerd van de middelbare school met een 4.0 GPA en was toegelaten tot Grayspring met een volledige beurs dankzij mijn toelatingsproject: een enorme zwarte rouwjurk die helemaal was gemaakt van de restjes van weggegooide trouwjurken van gescheiden vrouwen. Het had nogal wat indruk gemaakt en ik werd toegelaten tot Grayspring zonder een cent te hoeven betalen.

Linda, aan de andere kant... Nou, ik maakte me geen zorgen om haar. Niet echt.

Uiteindelijk bleef ik staan voor een bepaalde lap donkerrode tartan die mijn aandacht trok. "Dit zou perfect zijn," fluisterde ik tegen mezelf terwijl ik met mijn vingers over de ruwe stof streek. Tartan, zwart kant, gigantische veiligheidsspelden... Ik kon de outfit nu al voor me zien. Misschien een vest en bijpassende broek, met-

"Daar ben je!"

Het plotselinge geluid van Max' stem deed me omdraaien. Hij stormde al op me af, de deur van de opslagruimte zwaaide achter hem dicht.

"Max-"

"Doe niet zo verbaasd," zei hij, zo dichtbij komend dat ik mijn rug voelde drukken in de rollen stof achter me toen ik een stap achteruit deed. "Hoe kun je met jezelf leven na wat je gisteravond hebt gedaan? Met hem slapen?"

Mijn mond werkte een moment nutteloos, maar daarna herpakte ik me en trok mijn schouders naar achteren.

Ik weet niet waar je het over hebt," loog ik, niet bepaald bereid om te onthullen dat hij gelijk had. En bovendien, ik heb het met je uitgemaakt, dus het gaat je toch niks aan. Of heb ik dat gisteravond niet duidelijk genoeg gemaakt?"

Max werd boos op mijn antwoord. Hij draaide zich om alsof hij wilde vertrekken, maar hield zichzelf tegen en balde zijn handen tot vuisten aan zijn zijden.

"Wat je ook met hem deed," gromde hij, zich langzaam omdraaiend om me met een harde blik aan te staren, "een nederige mens als jij zou nooit de Luna van een roedel kunnen worden. Veel plezier met hem, maar je bent niets meer dan een speeltje voor hem."

Mijn mond viel open bij de insinuatie. Edwin, de man met wie ik gisteravond zoveel passie had gedeeld... was een Alpha?

Hoewel mijn maag in de knoop zat, wuifde ik Max afwijzend toe. "Alsof ik nog niet je speeltje was," antwoordde ik, terwijl ik met de lap stof onder mijn arm langs hem heen stapte. "Ik heb alles gehoord over hoe je alleen met me uitging voor een uitdaging. Laten we dat niet vergeten."

Max spotte. "Alsof iemand anders ooit met je zou daten," gromde hij.

Ik voelde mijn hart samentrekken bij zijn woorden, maar ik zei niets. In plaats daarvan trok ik de stof omhoog onder mijn arm en liep verder. Ik zwaaide de deur van de opslagruimte open en...

"Nou, nou. Flirten in de voorraadkamer?"

Linda's spottende stem bereikte eerst mijn oren, gevolgd door het gezicht van haar vosachtige gezicht dat in de deuropening verscheen. Ik fronste en deed een stap opzij.

"Pardon", zei ik.

Linda spotte en bewoog niet. Achter me hoorde ik Max roepen: "Ze probeerde me te kussen, Linda. Ik heb haar gezegd dat ik niet geïnteresseerd ben, maar-"

"Dat is niet waar!" riep ik uit, liet de stof vallen en draaide me om om zijn zelfgenoegzame grijns te zien. "Jij leugenaar-"

"Oh, wees niet zo saai," koerde Linda. Ik draaide me langzaam naar haar toe, mijn mond opende zich om wat tegenwerpingen uit te bijten.

Maar voordat ik dat kon doen, schoot Linda plotseling naar voren. Het kleine inktflesje in haar hand was al open en...

Dikke, zwarte inkt liep over mijn rode trui. De trui waar ik maanden aan had gewerkt.

"Hé!" riep ik uit, struikelend terwijl ik naar de rotzooi staarde. "Je zult hiervoor boeten-"

"Waarom?" spinde Linda terwijl ze een stap dichterbij deed. "Ik probeerde alleen je haar te verven. Je zilveren uitgroei is zichtbaar... Wat een pech." Ze hield even op en stak haar hand uit naar Max. Ik voelde mijn maag zakken toen ik zag dat hij een schaar in haar hand legde.

"Wat ben je-"

"Misschien is het makkelijker om het gewoon af te knippen," zei Linda, terwijl ze op me afkwam zodat ik weer tussen de rijen stof werd geperst. "Hier. Ik doe het voor je."

Een blakende schreeuw brandde in mijn keel toen Linda's hand een deel van mijn haar greep, de schaar kwam steeds dichterbij. Max' arm sloeg zich om mijn schouders en hield me stil. Ik deed mijn mond open om om hulp te roepen, maar werd abrupt onderbroken door het geluid van een mannenstem vanuit de deuropening.

"Wat zijn jullie drie aan het doen?"