Rozdział 3 Damon Van Zandt

~ Damon ~

„Dzień dobry, panie Van Zandt”

Damon spojrzał w górę, by zobaczyć swojego consigliere witającego go w drzwiach gabinetu. Consigliere to inne słowo oznaczające doradcę, zwłaszcza dla bossa przestępczego, takiego jak sam Damon. Jego consigliere nazywa się Adrian Luciano. Był siostrzeńcem słynnego króla mafii Joe „Josepha” Luciano, który był szefem półświatka New Jersey od lat 80. do teraz, kiedy Damon przejął władzę. Adrian, będąc samym Luciano, miał większe prawa do tronu niż Damon, który był tylko sierotą, kiedy Joe Luciano go przygarnął. Ale Adrian nigdy nie chciał tronu. Adrian wolał spokojniejsze życie ze swoją żoną Talią. Więc kiedy Damon był gotów przejąć tron, Adrian był więcej niż szczęśliwy, mogąc mu pomóc. Dorastali razem i Adrian wiedział, że nie ma nikogo bardziej odpowiedniego na króla niż Damon Van Zandt. Damon nie urodził się w rodzinie Luciano, w rzeczywistości nigdy nawet nie poznał swojej prawdziwej rodziny. Kiedy był jeszcze niemowlęciem, matka zostawiła go w kościele katolickim, mając tylko kocyk i imię. Wychowywał się jako sierota w kościele, zanim trafił do rodziny zastępczej jako małe dziecko. Przenosił się z domu do domu, aż w końcu, w wieku czternastu lat, Damon poznał Josepha Luciano, który wkrótce został jego ojcem.

Damon został wychowany na wyszkolonego sassina. Był zwinny, szybki i przebiegły. Zabił swojego pierwszego człowieka w wieku piętnastu lat, a mężczyzna był dwa razy starszy i większy od niego. Damon wkrótce stał się ulubioną maszyną do zabijania Josepha. Robił wszystko, co kazał mu Joseph, bez zadawania pytań. Ale po pewnym czasie zabijanie stało się nudnym obowiązkiem dla bystrego Damona. Joseph również to zauważył.

Damon miał potencjał do przywództwa i polityki, więc Joseph zaczął przygotowywać go do zostania jego następcą. Poszło całkiem nieźle, ponieważ Joseph nigdy nie miał własnego syna. Miał jednak jedną córkę, piękną dziewczynę o imieniu Isabella

lsabella była pierwszą dziewczyną, którą Damon kiedykolwiek naprawdę kochał. Miała długie, ciemne włosy i fioletowo-niebieskie oczy. Damon kochał w niej wszystko, sposób, w jaki mówiła, sposób, w jaki tańczyła, a przede wszystkim kochał jej serce. W świecie tak okrutnym i mrocznym, jak mafijne podziemie. Isabella była dla niego promykiem światła i nadziei.

Po latach starań o Isabellę, w wieku dziewiętnastu lat, lIsabella w końcu powiedziała „tak” Damonowi. Dzień jego ślubu był najszczęśliwszym dniem w jego życiu. Joseph zorganizował nawet największe wesele, jakie kiedykolwiek widział New Jersey. Ale w dniu ślubu, kiedy wszyscy byli pijani i naćpani miłością, znikąd pojawił się rywalizujący gang, rodzina Maranzano, i zaczął otwierać ogień. Joseph zginął na miejscu, podobnie jak piękna panna młoda Damona.

To był najbardziej makabryczny widok, jaki Damon kiedykolwiek widział. Najszczęśliwszy dzień w jego życiu zamienił się w najgorszy. Udało im się zabić prawie wszystkich facetów z Maranzano, którzy wtargnęli na wesele, ale to nic w porównaniu z ich stratami. Stracili swojego króla, Josepha i księżniczkę, Izabellę. A co do Damona, stracił wszystko, co kiedykolwiek było mu drogie.

Od tamtego dnia Damon przejął władzę jako król i przysiągł pomścić śmierć Josepha i Izabelli. Złożył również kolejną przysięgę, że nigdy więcej się nie zakocha. Miłość była słabością, a nie było miejsca na słabość, gdy żyjesz w takim świecie jak jego. „Jeśli skończysz z tą papierkową robotą, twoja obecność jest wymagana na dole, wasza wysokość” - powiedział ponownie Adrian. „Próbujesz być zabawny, prawda?” Damon prychnął i zamknął stos akt na biurku. „Nazywanie cię „szefem” to już banał, nie uważasz? Próbuję być bardziej kreatywny” – odpowiedział Adrian. „Spierdalaj, Adrian”

„Tak, mam ci tylko powiedzieć, że wszystko jest gotowe. Czekają na ciebie”

Damon wiedział dokładnie, co to oznacza. Zapiął garnitur i wstał z krzesła. Z groźnym uśmiechem na twarzy.

Damon wyszedł z gabinetu i skierował się do piwnicy. Adrian podążał tuż za nim, ale nie wszedł do piwnicy. Damon szedł do bitwy, a doradca nie był potrzebny na polu bitwy. Adrian został na zewnątrz i nerwowo chodził. Damon pchnął metalowe drzwi za drewniane drzwi do pokoju w piwnicy. To było specjalne pomieszczenie zbudowane pod posiadłością, które przypominało bunkier wojenny. To było pomieszczenie przeznaczone do ochrony, ale odkąd przejął władzę, Damon zamienił je w salę tortur dla swoich wrogów. A dziś w pokoju mieszkało dwóch chłopaków Maranzano, których ludzie Damona zabrali wczoraj wieczorem. „Szefie”, powitał go Liam, prawa ręka Damona.

Damon skinął głową do Liama, a Liam pociągnął za czarny materiał, który zakrywał głowy dwóch facetów Maranzano. Obaj byli przywiązani do krzesła, ich twarze były posiniaczone i opuchnięte, podobnie jak ich rzepki kolanowe.

„...P-proszę, Damon, proszę...” powiedział facet po lewej. „To był pomysł mojego kuzyna. Nie mieliśmy z tym nic wspólnego”

„Damon, to było pięć lat temu. Od tego czasu wiele się zmieniło. Oddaliśmy ci nawet wiele naszych nowojorskich terytoriów” powiedział facet po prawej.

„Nie poddałeś się, wziąłem je” – powiedział Damon krótko. Zaczął chodzić wokół dwóch facetów, a ten po lewej zamknął oczy ze strachu. Nawet śmierdział moczem, bo prawdopodobnie wczoraj wieczorem się obsikał.

„I masz rację, pięć lat to długo. Chyba powinienem odpuścić”. Damon powiedział do faceta po prawej. Przełknął ślinę i czekał, aż Damon będzie kontynuował. „Niestety, pięć lat to za mało na zemstę”.

Obaj faceci zadrżeli ze strachu, gdy Damon wyjął pistolet z kabury. Damon odbezpieczył broń i skierował usta między dwóch facetów.

„D--Damon, proszę” – błagał ten po lewej.

„Tylko przedłużysz tę wojnę” – powiedział ten po prawej. „Już wystarczająco dużo niewinnej krwi zostało przelanych” – Damon zignorował ich prośby i zwrócił się do Liama.

„Ile ust potrzebuję, żeby wysłać wiadomość?” – zapytał. „Tylko jedną” – odpowiedział Liam. „Tak właśnie myślałem” – *BUM! *

Nie marnując ani sekundy, Damon nacisnął spust. Nie musiał nawet patrzeć i strzelił celowi prosto w głowę. Facet po prawej zwiotczał, ponieważ na jego czole była wyraźna dziura po kuli.

„Możesz wysłać wiadomość” – powiedział Damon do faceta po lewej, który trząsł się na wskroś. „Damon Van Zandt nie zapomina”