Rozdział 3

Cztery lata później, w dziale projektowym BrightGene Group...

W firmie zapanował chaos, ponieważ wszyscy zaczęli walczyć o szansę zaprojektowania rezydencji dla młodego pana rodziny Masonów.

Rodzina Mason była głową czterech największych rodzin w Sapphire City, a gdy zbliżały się czteroletnie urodziny młodego mistrza, wielu jego krewnych wysyłało mu prezenty. Niektórzy dawali mu statki wycieczkowe, niektórzy zakładali firmy pod jego nazwiskami, a inni oferowali akcje lub fundusze jako prezenty.

Naturalnie, było kilku takich, którzy kupili mu okazałe rezydencje.

Tym razem zlecenie dla BrightGene Group obejmowało zaprojektowanie wnętrza rezydencji młodego mistrza.

„Dość!” Anne, kierowniczka działu projektowego, uderzyła dłonią w biurko. „Jaki jest sens tych wszystkich kłótni? Spójrz na Elarę wykonującą swoją pracę: projektującą wszystko, co jej przydzielono, i nigdy o nic się nie kłócącą! Czy kłótnie sprawiają, że jest to dla was bardziej interesujące?”

Wszyscy ucichli, a Elara poczuła, że nie może wydusić z siebie ani słowa, po prostu odpływała.

To był dzień, w którym jej syn zaczął chodzić do przedszkola i martwiła się, że nie będzie w stanie sobie z tym poradzić.

„Nie myśl, że to łatwe zadanie” – kontynuowała Anne. „Młody mistrz rodziny Masonów nigdy wcześniej nie pokazywał się publicznie, więc kto wie, co mu się podoba? Jeśli nie spodoba mu się projekt, istnieje nawet szansa, że całkowicie zniszczy twoją ścieżkę kariery ze złości!”

Wszyscy zdawali sobie sprawę, że skorzystanie z tej okazji oznacza pracę ze śpiącym tygrysem.

„Prześlę klientowi listę. Każdy, kto chce dołączyć, może się o nią u mnie zgłosić tutaj”.

Dyskutujący wcześniej tłum rozproszył się, pozostawiając tylko kilku projektantów pewnych swoich umiejętności.

Anne skinęła głową i umieściła nazwiska tych osób na liście. Kiedy zobaczyła Elarę siedzącą nieruchomo, dodała: „Elara, dlaczego nie spróbujesz tego również?”

Elara była nieco niepewna. „Ostatnio mam sporo spraw do załatwienia w domu, więc obawiam się, że mogę wszystkich pogrążyć...”

„Nie będziesz głównym projektantem, więc będziesz w zespole tylko na czas liczenia”. Anne poruszyła ręką i dodała nazwisko Elary do listy, zanim przekazała ją kamerdynerowi, który obsługiwał młodego Mistrza Masona.

Elara nie miała wątpliwości co do słów Anne, ponieważ przez cztery lata pracy w BrightGene nigdy nie powierzono jej żadnego wielkiego zadania.

Nagle jej telefon na biurku zaczął dzwonić.

Elara zauważyła, że dźwięk pochodzi z przedszkola i myśląc, że jej synowi musiało się coś stać, pośpieszyła do Anne, aby poprosić o dzień wolny, po czym pobiegła do przedszkola Golden Sun, gdzie okazało się, że jej syn, Max Clark, uciekł.

Zaniepokojona Elara chciała zadzwonić na policję, gdy...

„Duży kotek!” – rozległ się niewinny, spokojny głos z kawiarni znajdującej się naprzeciwko przedszkola Golden Sun.

Ubrany w uroczą kurtkę dżinsową, czarne spodnie i buty, Max miał delikatne rysy twarzy podkreślone krótkimi włosami, a jego ciemne oczy błyszczały, gdy pojawił się z plecakiem na plecach.

Machał do Elary podekscytowany, a kiedy w końcu dostrzegła syna, Elara westchnęła z ulgą.

Podeszła, żeby wziąć od niego plecak Maxa, po czym zacisnęła usta i z rezygnacją zaczęła go pouczać: „To twój pierwszy dzień w szkole. Czy nie mówiłam ci, żebyś słuchał nauczycielki? Wiesz, jak bardzo się martwimy, jeśli tak uciekniesz?”

Max natychmiast nadął policzki i powiedział: „Nie możesz tak mówić. Obiecałeś, że mnie wyślesz do szkoły, ale ostatecznie to babcia poszła ze mną!”

Elara uśmiechnęła się słabo. „Jestem zajęta w pracy i poszłam do biura o siódmej rano, ale twoja szkoła zaczyna się dopiero o dziewiątej...”

„W takim razie nie chcę iść do szkoły. Chcę być z tobą”. Max wpatrywał się w nią uważnie, sarnimi oczami. „W każdym razie wiem już wszystko, czego uczą w przedszkolu. To jak zjedzenie czegoś, wyplucie tego i zjedzenie tego ponownie. To bez sensu”.

Gdy mówił, Elara musnęła go palcem w czoło.

„Auć!” Z bólu nadął policzki i obraził się.

„Zmartwiłeś wszystkich, uciekając, a nadal uważasz, że masz rację? Wolałbyś, żebym wysłał cię do szkoły z internatem?”

Max westchnął głęboko i powiedział: „Dobrze, zgadzam się, że pójdę do przedszkola, ale musisz mnie codziennie odwozić i odbierać, inaczej nie zostanę na miejscu. Wiesz, że ci nauczyciele nie będą w stanie mnie kontrolować”.

„Ten awanturnik teraz ze mną negocjuje?” – pomyślała Elara.

Musiała jednak przyznać, że jej syn był rzeczywiście bardzo inteligentny. W jego małej główce kłębiło się mnóstwo pomysłów, a jego niewinnie wyglądająca twarz tylko pomagała mu postawić na swoim, więc nie wątpiła, że będzie w stanie uciec z przedszkola.

Cztery lata temu przekupiła pielęgniarkę, aby podrobiła kwitek na aborcję, aby oszukać Jaspera, ale nie spodziewała się, że upadnie i zacznie rodzić przedwcześnie, gdy była w ósmym miesiącu ciąży. Z tego powodu jej drugie dziecko nigdy nie przyszło na świat.

Gula uformowała się w jej gardle i poczuła się źle z powodu Maxa. „Zgoda. Czy możesz wrócić ze mną do szkoły?”

Tymczasem...

Na poboczu drogi, pod drzewem, cicho zaparkowano Bensa. Ciemny samochód był stylowy i wyjątkowy, a za oknem siedział cicho młody chłopiec o surowym wyrazie twarzy.

Chłopiec nie mógł mieć więcej niż cztery lata, ale z zaciśniętymi ustami wydawał się dojrzały i zimny w sposób, który nie mógł być możliwy w jego wieku. Przypadkiem dostrzegł Elarę i Maxa, a gdy Max odwrócił się, by zrobić miny do Elary, chłopiec zmrużył ciemne oczy.

To dziecko wyglądało dokładnie jak on.