Rozdział 5

Tymczasem Elara przyprowadziła Maxa z powrotem do przedszkola i martwiła się, że będzie próbował celowo sprowokować nauczycielkę. Ku jej zaskoczeniu jednak występ Maxa był doskonały.

Zwracał się do wszystkich nauczycielek, mówiąc „ładne damy” z uśmiechem, a jego zachowanie było tak eleganckie jak zachowanie szlachetnie urodzonego dżentelmena. Z tego powodu łatwo zniewolił serca wielu, pozostawiając wszystkim nauczycielkom tylko pochwały za to, jaki był uroczy.

Max chytrze puścił oko do Elary, z zadowolonym wyrazem twarzy, jakby chciał jej powiedzieć, że jest w stanie sprawić, że ludzie będą go lubić, jeśli tylko będzie tego chciał.

Elara pozostała milcząca, zrezygnowana.

Gdy tylko załatwiła procedury rekrutacyjne, pośpieszyła z powrotem do biura. Była poza domem zaledwie godzinę i wciąż mogła przekonać Anne, by rozważyła możliwość przepracowania jej całego dnia.

Z tą myślą w głowie Elara przyspieszyła, ale na końcu ulicy za rogiem wpadła na czyjąś ciepłą, mocną klatkę piersiową.

Uderzenie!

Straciła równowagę i potknęła się na bok, gdy jej torba spadła na ziemię. Trzymała się poręczy, aby utrzymać równowagę, zanim odwróciła się, aby spojrzeć.

To był wysoki mężczyzna o atletycznej budowie ciała. Odszedł, nie zatrzymując się, a nawet wydawał się poruszać szybciej.

Początkowo nie było to aż tak wielkim problemem, ale fakt, że ją zignorował, sprowokował Elarę. Jej ciało zadziałało przed mózgiem, a ona złapała go za nadgarstek, zanim odszedł.

„Zatrzymaj się! Po prostu odejdziesz?”

Miała na myśli, że przynajmniej powinien coś powiedzieć o tym, że wpada na innych.

Connor powoli się odwrócił i poczuł znajomy zapach gardenii.

Jego ciemne, ponury wzrok natychmiast zabłysnął w odpowiedzi. Od kiedy cztery lata temu dział perfum w jego firmie wyprodukował perfumy o zapachu gardenii, niezliczone kobiety podchodziły do niego pachnąc kwiatami gardenii, aby się do niego zbliżyć.

Z drugiej strony, zapach kobiety przed nim nie był tak intensywny i pachniał bardziej jak szampon. Był słaby, ale nadal przyjemny.

Connor przeskanował twarz przed sobą i zdał sobie sprawę, że pod pewnymi względami przypominała Miarę. Instynktownie, nie lubiąc być dotykanym przez przypadkowe kobiety, powiedział: „Puść”.

Kiedy Elara zobaczyła twarz mężczyzny, jej umysł stał się pusty. Rysy twarzy, a zwłaszcza usta mężczyzny, wyglądały niebezpiecznie podobnie do Jaspera. Dokładniej, wyglądał bardziej jak jej syn, Max.

Jeśli Max miał 50 procent wyglądu Jaspera, to ten mężczyzna z pewnością miał ponad 60 procent cech tego mężczyzny. Niezliczone myśli przelatywały przez umysł Elary, gdy patrzyła oszołomiona na tę twarz, zanim wymamrotała: „Wyglądasz tak bardzo jak ten przyjaciel, którego znałam”.

„Czy teraz powiesz, że to twój były chłopak?” Connor spojrzał na nią drwiąco.

„Skąd wiesz?”

Dopiero gdy Elara zadała pytanie, zdała sobie sprawę, że coś jest nie tak.

Podejrzewano, że z nim flirtowała.

Ugryzła się w język z frustracji i dodała: „Wyglądasz jak mój były. To prawda, ale nie odbierz tego źle! Cokolwiek, po prostu zignoruj to, co powiedziałam”.

Po tych słowach Elara ruszyła się, by odejść, gdy mężczyzna wyciągnął ku niej swoje długie palce i uniósł jej brodę. Z uśmieszkiem na twarzy pochylił się, a jego nieskazitelnie przystojna twarz zbliżyła się do niej.

Elara wpatrywała się w twarz, która zbliżała się do niej, jej rzęsy trzepotały, gdy nerwowo badała dłonie na jego klatce piersiowej, aby zachować między nimi pewien dystans. „Co robisz? Ostrzegam cię, nie-!”

Byli tak blisko siebie, że czuli swoje oddechy.

Długie rzęsy Elary zadrżały jeszcze bardziej.

Właśnie gdy myślała, że Connor zamierza zrobić coś niestosownego, usłyszała jego diaboliczny, szyderczy głos z góry: „Jeśli chcesz mnie uwieść, pamiętaj, żeby zmienić perfumy na nr 520. Wolę te”.

Oczy Elary rozszerzyły się i odepchnęła go. „Jesteś szalony!”

Powiedziała mu, że nie flirtowała!

Connor odwrócił wzrok z szyderczym uśmiechem i kontynuował poszukiwania zaginionego syna, jednocześnie wyciągając z torby kawałek mokrej chusteczki, aby wytrzeć każdy palec, którego dotknęła jego córka, po czym wrzucił ją do kosza.

Wrażenie, jakie Elara wywarła na tym mężczyźnie, poszło w zapomnienie.

Elara patrzyła na niego, gapiąc się na niego.

„Czy on jest jakimś maniakiem czystości czy coś?” – mruknęła.

Oscar, który pozostał ukryty w kącie, był świadkiem interakcji Connora i Elary i zacisnął usta.

Odkąd pamiętał, nazywano go chłopcem, którego matka była nieznana, a nagle pojawił się chłopiec, który wyglądał dokładnie jak on.

Czy to był przypadek, czy też coś innego?

Oscar oszołomiony myślał o wszystkich możliwościach z kawałkiem cukierka w ustach. Właśnie gdy miał go połknąć, został złapany za kołnierz.