Hoofdstuk 17

Adams perspectief

God, het deed me pijn om haar af te wijzen. Het maakte het nog erger om haar te horen zeggen dat ze het verwachtte en dat niemand haar wilde. Het maakte me ook zo boos op mijn vader, ik zag alleen maar rood. Zelfs Max stond op het punt de macht over te nemen. Dat kon ik niet laten gebeuren. Ik moest met mijn vader gaan praten.

Ik was op weg naar huis toen ik een berichtje van Avery kreeg. Het was een plaatje van een bordje met de tekst: "FIJNE VERJAARDAG, WIJF. VANDAAG GA JE DOOD!" Ik wist wie het op haar kluisje had geplakt. Als zij het niet deed, had ze het wel door iemand anders laten doen. Dat is prima. Nog één dingetje dat ik mijn vader kan laten zien.