Hoofdstuk 33

Avery's perspectief

Ik werd vanochtend wakker met een geweldig gevoel. Een beetje beschaamd, want ik denk dat ik op Daniel in slaap ben gevallen. Ik bedoel, letterlijk, OP hem. Ach ja, daar zal hij vast wel aan willen wennen. Ik heb de gewoonte om in slaap te vallen als ik het te comfortabel heb. En hij ligt heerlijk op zijn gemak. Mijn eigen ENORME teddybeer. Yara spint: "Ik kan zoveel betere dingen bedenken die we met hem zouden kunnen doen." "Hou je mond, geile hond," zeg ik, "ik heb geen visuele prikkels nodig. Je hebt me gisteravond al genoeg in de problemen gebracht." "Wat," haalt ze haar schouders op, "ik probeer gewoon te doen wat we van nature doen. Jij bent degene die raar doet." "Ik ben voorzichtig," antwoord ik, "geen van ons beiden zou het overleven als we weer gewond raken. Dat weet je." "Hoe vaak moet ik het je nog zeggen, hij gaat ons geen pijn doen. Misschien moet je het gewoon van haar zelf horen." Ik zei: "Misschien is dat wel wat ik nodig heb."

Ik ga rechtop in bed zitten en ruik drie bekende geuren in mijn kamer. Eén daarvan hoort hier te zijn. Ik weet niet waarom de geur van mijn vader en die van Adam hier zijn. Ze zijn allebei even sterk, dus dat zegt me dat ze hier gisteravond allebei tegelijk waren. Waar heb ik doorheen geslapen? Ik ga naar de badkamer, poets mijn tanden, trek mijn vlinderlegging en sportbeha aan en ga naar beneden. Het huis is helemaal leeg, dus ik ga naar de trainingsruimte en tref Kyra aan, die aan het trainen is en met mijn maatje praat. Waarom ben ik ineens jaloers? bah!