Rozdział 65 Księga 2 dwadzieścia pięć

Emily patrzyła przez okno na odjeżdżającego mężczyznę na wózku inwalidzkim. Słyszy głośne bicie serca w uszach, czy on właśnie zawołał ją po imieniu? I to nawet dwa razy. Patrzyła, jak z tęsknotą wsiada do samochodu, tęskniła za nim, za jego postacią, twarzą, głosem, tęskniła za wszystkim i myślała, że już go przeboleje, co za żart.

Wystarczyło, że znów zobaczyła jego twarz, a jej serce zaczęło bić szybciej, co sprawiło, że pomyślała, że może zapomnieć o miłości pielęgnowanej przez czternaście lat? Dlaczego w tajemnicy cieszy się, że odmówił podpisania papierów? Nie, Emily! Krzyczała w myślach, nie daj się znów prowadzić sercu, musisz go puścić, nie jesteście sobie przeznaczeni. To uczucie ekstazy nie potrwa długo, mógł być dla ciebie delikatny przed chwilą, ale to nie znaczy, że będzie taki na zawsze, on cię nie kocha, nie ceni cię, a co gorsze? Nigdy tego nie zrobi, sam tak powiedział.

Głos w jej głowie ją upomniał i jakby na potwierdzenie swojej racji przypomniał jej jego słowa wypowiedziane tamtego wiernego poranka po nocy ekstazy: „ nie jesteś w moim sercu i nigdy cię nie będzie!” jej oczy stały się zimne, gdy przypomniała sobie te słowa, które dręczyły ją przez wiele dni i o których tak trudno jej zapomnieć. Całe ciepło, które przed chwilą czuła, zniknęło. Pojedzie do jego domu i zamieszka z nim, ale jedno jest pewne - nie będzie już taka jak wcześniej.