Rozdział 187 Wystarczająco, aby Cię wesprzeć

Pot przylgnął do mojej skóry, ale Thomas najwyraźniej się tym nie przejmował. Przytulił mnie mocno i wyszeptał: „Nie bój się, Zoey”.

Jak mogłoby być inaczej?

Myśl o zabójcy wciąż krążącym na wolności prześladowała mnie. Wiedza o tym, że moje ciało zostało okaleczone, nie dawała mi spokoju, nie mogłam spać.