Rozdział 4

Gdy tylko wsiadła do samochodu, znów stała się elegancką i pewną siebie Sonią.

Charles zaśmiał się śmiechem. „Dziś do Celestial przyszło kilku przystojnych mężczyzn. Czy chciałbyś tam pójść i rzucić okiem?”

Nazwa „Niebiański” pochodzi od słowa „Celeste”, które oznaczało „niebiański”; było to miejsce rozrywki i szczęścia, w którym człowiek czuł się jak w niebie.

Sonia była bez słowa. „Czy ty oszalałeś? Właśnie odzyskałam status singla.

Mrugnął, udając tajemnicę. „Nie. Tak naprawdę ktoś chce cię zobaczyć.

" Kto?"

„ Ty też znasz tę osobę i dowiesz się tego, kiedy przyjedziemy.”

Sonia zastanowiła się przez chwilę, po czym skinęła głową. „No dobrze.”

Charles miał ekskluzywny, prywatny pokój w Celestial. Gdy weszli, osoba siedząca na sofie również wstała i rozejrzała się.

Miał niewiele ponad dwadzieścia lat, bardzo wysoką, kanciastą twarz i proste, ostre brwi. Gdy ją zobaczył, w jego oczach pojawiło się jasne światło.

" Cześć. Sonia, w końcu się spotykamy.

Sonia miała wrażenie, że młody mężczyzna stojący przed nią wydaje się jej znajomy, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie go poznała.

„Zapomniałeś? Kiedy sześć lat temu ty i twój tata byliście w hrabstwie Jourdain, wspieraliście finansowo biednego studenta.

Gdy Charles o tym wspomniał, Sonia nagle przypomniała sobie, kim on był.

„ Czy ty jesteś… Carl Lee?”

Brwi młodego mężczyzny nagle zmiękły, a w kąciku jego ust pojawił się czarujący uśmiech. „Tak, jestem.”

Carl był bardzo rozmowną osobą. Sonia dowiedziała się od Charlesa, że Carl jest teraz popularnym modelem, który dawno temu uciekł z slumsów i stał się gwiazdą, która często pojawiała się we wszelkiego rodzaju dużych magazynach w Seafield.

Życie Sonii kiedyś było wypełnione rodziną Fullerów, więc rzadko zwracała uwagę na przemysł rozrywkowy; teraz, gdy w końcu uwolniła się od swojej żałosnej przeszłości, czuła się zadowolona i dumna z siebie.

Po chwili rozmowy wszyscy trzej mieli zamiar wyjść.

Jednak gdy tylko minęli bar, zielona butelka wina przeleciała nad głową Sonii.

Ku jej zaskoczeniu Carl poruszał się szybciej od niej. Najpierw chwycił ją w ramiona i butelka wina uderzyła go z głuchym odgłosem w plecy.

„ Wszystko w porządku, Sonia?”

Sonia była wdzięczna . Natychmiast podeszła i szybko sprawdziła jego plecy. Na szczęście nie odniósł żadnych obrażeń. Natychmiast zwróciła wzrok w kierunku, z którego nadleciała butelka, i spojrzała na nią z zimnym wyrazem twarzy.

Okazało się, że jestem Tylerem!

„ Ty suko! Jak śmiesz zdradzać mojego brata!”

Tyler pił z grupą przyjaciół i od dawna widział Sonię wchodzącą do prywatnego pokoju z dwoma mężczyznami i wychodzącą dopiero po długim czasie. Kto wie, jakie okropne rzeczy robili w tym pokoju! Widząc, że rozmawiają i śmieją się, Tyler poczuł narastającą wściekłość, więc rzucił w ich stronę butelkę, którą trzymał w ręku.

Widząc to, Charles zakasał rękawy i zamierzał zrobić krok naprzód. "Hej! Wygląda na to, że potrzebujesz solidnego lania, co?

Prawie natychmiast Sonia powstrzymała Charlesa. „Ja się tym zajmę.”

Po tych słowach podeszła do Tylera krok po kroku.

Tyler wykrzywił usta. „No cóż, butelka i tak cię nie trafiła!”

Twarz Sonii była pozbawiona wyrazu, a jej spojrzenie tak spokojne, że aż przerażające. „Chciałem ci coś powiedzieć.”

" Co?"

„Czy wiesz, jak bardzo jesteś irytujący? Jestem żoną twojego brata od sześciu lat, a ty ani razu nie zwróciłaś się do mnie „swoją bratową”; Zawsze nazywasz mnie 'suką'. Musiałam się tobą zająć zanim poszedłeś do szkoły, a nawet po szkole! Ale ty tylko wytykałeś mnie palcem i mówiłeś mi przykre rzeczy. Kurde, chodziłeś do szkoły przez 17 lat. Nic z tego nie wyniosłeś?”

Tyler zmarszczył brwi, gdy usłyszał, jak go strofuje. "Ty-"

„ Zamknij się” – przerwała mu surowo Sonia. „Rozwiodłem się z twoim bratem i nie mam już nic wspólnego z twoją rodziną. Od tej pory to ja podejmuję decyzję, z kim będę się spotykać, a ty nie masz prawa się wtrącać. Jeśli będziesz mnie dalej prowokował, to przykro mi, ale ty, osoba niepełnoletnia, pójdziesz do więzienia za picie alkoholu przez osobę niepełnoletnią.

Twarz Tylera pokryła się rumieńcem zażenowania, a wszystkie słowa, które chciał powiedzieć, utknęły mu w gardle.

Po tych słowach Sonia odwróciła wzrok i postanowiła odejść.