Rozdział 109

Zamknąłem drzwi za Tylerem i pozwoliłem, by moja uprzejma maska zsunęła się z mojej twarzy, marszcząc brwi. Nasza rozmowa była bardzo pouczająca, ale też bardzo ciężka. Zastanawiałem się, czy Max kiedykolwiek naprawdę opłakiwał swoją matkę, czy też przez ostatnią dekadę tylko się rozpraszał. Smutno było myśleć o tak długim trzymaniu się bólu.

Stracił część siebie, kiedy ona umarła. To było jasne. I dokładnie w chwili, gdy druga część jego, to, co Max, kiedy ostatnio rozmawialiśmy, nazwał „absolutnie najgorszym w nim”, była najbardziej potrzebna. Przyjął rolę Leo, kiedy było to wymagane i kiedy czuł, że to wszystko, co mu zostało. I w rezultacie wygrał wojnę.

Tyler był bardzo szczery, twierdząc, że Max nie jest bezduszny. Zastanawiałem się, co sam Max myśli o tej plotce. Czy zaprzeczy jej, jak zrobił to jego przyjaciel. Jakoś wątpiłem, że to zrobi.