Rozdział 57

Odchrząknął, głaszcząc wierzch mojej dłoni kciukiem. „Ja... zrobię to lepiej” – powiedział w końcu, wciąż patrząc w dół stołu, w nicość. „Będę tu z tobą częściej, jeśli tego potrzebujesz”.

„Nie chodzi tylko o to, czego potrzebuję” – odpowiedziałam. Spojrzał na mnie, natychmiast rozumiejąc, co mam na myśli, a chwilę później jego wzrok przesunął się na mój brzuch. „Rozumiem, że masz obowiązki i inne miejsca, w których musisz być. Ale czy nie przeniosłeś mnie tutaj, żebym przynajmniej mogła spać obok ciebie w nocy? Dla zdrowia naszego dziecka, jak i mojego własnego?”

Max skinął głową, jego wyraz twarzy opadł. Pochylił głowę i mocno ścisnął moją dłoń, po czym ją puścił i przesunął obie dłonie do twarzy.