Rozdział 127

Stoimy w ciszy, gdy winda jedzie na czwarte piętro. Jest napięta, ale nie niezręczna. Nawet mój wilk wie, że dzieje się coś ważnego i wchłania każdy szczegół, jaki może. Próbuję uspokoić oddech, tak jak czekam, aż przeciwnik uderzy w walce.

W końcu winda dociera na najwyższe piętro i otwiera się powoli. Czuję, że czas igra ze mną, z tym, ile czasu zajmuje mi dotarcie do Luny i Alfy. Nagle jestem pochłonięta uściskiem i oślepiona najdelikatniejszym swetrem na świecie. Gdybym mogła oddychać, pozwoliłabym Lunie trzymać mnie tak owiniętą dłużej, ale muszę stuknąć ją w ramię, żeby dać jej znać, że potrzebuję, żeby rozluźniła uścisk na mojej szyi.

„ Moja słodka dziewczynko, wszystko w porządku!” – szepcze.