Rozdział 161

Chciałbym móc zobaczyć uśmiech Olivera jeszcze raz. Nienawidzę tego, że moją ostatnią myślą o nim będzie ten ponury grymas, gdy odejdzie ode mnie wściekły. Mój brat w końcu zobaczył prawdziwego mnie i był dumny. Chciałbym móc być dla niego bardziej. Silniejszy. U jego boku. Nie słaby, potrzebujący jego ochrony przez cały czas. Biorę głęboki, powolny oddech, to tak bardzo boli. Chyba naprawdę nie muszę już tego robić, prawda? Oddychanie sprawia, że cała moja klatka piersiowa teraz mnie pali. Naprawdę byłoby lepiej, żebym przestał. Jestem taki zmęczony.

HUK!

Jest tak głośno. Co się stało z ciszą, która mnie miażdży? Czy nie mogę po prostu umrzeć w spokoju?