Rozdział 29 Nie jesteś dziwką, prawda?

Adeline poczuła niepokój, gdy Gerard powiedział, że nie zostało mu już dużo czasu do życia. „Dziadku, nie mów tak. Będziesz żył długo i szczęśliwie. Jestem tego pewna!”

„Dziękuję, kochanie. Jesteś taką cudowną dziewczynką. Dopóki będziesz tu, żeby mnie częściej odwiedzać, jestem pewna, że będę szczęśliwa. Będę czuła się jeszcze lepiej, jeśli będę miała małego prawnuka, z którym będę mogła się bawić. Postaram się przeżyć jeszcze kilka lat, żeby dotrzymać towarzystwa mojemu prawnukowi”.

Perspektywa posiadania prawnuka zamieniła smutek Gerarda w radość.