Rozdział 2

Nyla opróżniła drinka jednym haustem. Nigdy nie wyobrażała sobie, że Clark ją zdradzi. Widok go w łóżku z inną kobietą był niczym sztylet wbijany w jej serce.

„Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Tak bardzo cię kochał. Nie wydawał się typem, który zdradza. Może to nieporozumienie” – zasugerowała Valarie.

Nyla zaśmiała się zimno. „Widziałam to na własne oczy. Jak to może być nieporozumienie?”

W pokoju zapadła cisza.

Patrząc, jak Nyla pije, jakby jutra miało nie być, Valarie wyrwała jej szklankę z ręki. „Nawet jeśli zdradził, nie powinnaś karać się upijaniem. Co teraz zrobisz?” „Rozwodzę się. Sama myśl o nim z tą kobietą przyprawia mnie o mdłości”.

Widząc bunt w czerwonych oczach Nyli, Valarie poczuła ból w sercu. „Nie myśl o tym teraz. Musisz odpocząć. Zdecyduj, co robić dalej, gdy już się uspokoisz. Zabiorę cię do domu”.

Nyla pokręciła głową. „Nie... Nie chcę wracać”.

Powrót do tego domu przywołałby jedynie mdłe obrazy zdrady Clarka. Każde wspomnienie wywoływało u niej mdłości.

Widząc niechęć Nyli, Valarie nie nalegała. „Zarezerwuję ci pokój w hotelu”.

Po zarezerwowaniu pokoju Valarie odprowadziła Nylę do wejścia do hotelu. „Jesteś pewna, że nie chcesz, żebym cię zabrała?”

Nyla pokręciła głową. „Nie, idź odpocząć. Ja dam sobie radę.”

Pomachała kartą do pokoju i weszła do hotelu.

Widząc, że Nyla idzie pewnie, Valarie w końcu odetchnęła z ulgą i odjechała, gdy Nyla była już w hotelu. Nie wiedziała, że Nyla, gdy była pijana, wydawała się trzeźwa, ale w środku była wrakiem.

Nyla weszła do windy, zeskanowała swoją kartę, a winda ruszyła w górę.

Po chwili drzwi otworzyły się z głośnym dźwiękiem.

Gdy Nyla wyszła na dywan, jej nogi prawie odmówiły posłuszeństwa. Oparła się o ścianę, masując bolące skronie i szukając numeru swojego pokoju.

Alkohol dawał jej się we znaki, a jej wzrok się zamazał.

Znalazła pokój 8919 i spróbowała użyć karty na drzwiach. Nie słysząc żadnego sygnału, zmarszczyła brwi i zamierzała pchnąć drzwi, gdy nagle się otworzyły.

Nyla zamarła. Zanim zdążyła zareagować, duża dłoń wciągnęła ją do ciemnego pokoju.

Drzwi zatrzasnęły się, odcinając światło na korytarzu. Została przyciśnięta do drzwi, a gorący oddech mężczyzny przy jej uchu sprawił, że zadrżała. Znajomy zapach sosny wypełnił jej zmysły, ale zanim mogła go umiejscowić, poczuła ciepło jego ust na swoich.

„Mmph!” Zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje, Nyla zaczęła się szamotać.

Damon był silny, a alkohol osłabiał jej siłę, a jej dłonie wydawały się słabe, niemal zachęcające, gdy pchała go w pierś. Dłonie Damona wędrowały po jej ciele, pozostawiając za sobą ślad ognia, a jej ciało stawało się bardziej wrażliwe pod jego dotykiem.

Nyla próbowała go odepchnąć, ale on łatwo złapał ją za nadgarstki i przygwoździł je nad jej głową.

„Puść- Mmph! Puść mnie...”

Przestał ją całować i zaśmiał się. „Nie ma potrzeby udawać trudnej do zdobycia”.

Jego palce musnęły jej kołnierzyk, chłodny dotyk sprawił, że zadrżała. Ciepło jego ciała zdawało się ją topić, a jej nogi zrobiły się słabe.

W ciemności zmysły Nyli się wyostrzyły. Poczuła, jak Damon rozpina jej ubranie, jej usta były suche, a ostatnia odrobina rozsądku ostrzegała ją, że to zaszło za daleko.

„Puść mnie!” Zebrała wszystkie siły, żeby go odepchnąć, ale on po prostu ją podniósł i rzucił na łóżko.

Łóżko było miękkie, więc Nyla nie czuła bólu, ale uderzenie sprawiło, że zakręciło jej się w głowie. Próbowała wstać, ale Damon ją przygwoździł. Wkrótce jej ubrania zniknęły i oboje byli prawie nadzy.

Przywarł do niej, gotowy. Jego dominująca obecność sprawiła, że zadrżała. Przywarła do jego piersi, gryząc wargę, aby zachować spokój i jasność umysłu.

„Panie, chyba weszłam do złego pokoju. Proszę mnie puścić...” Głos Nyli drżał z napięcia.

„Tsk!” Głos Damona był niecierpliwy, ton zimny. „Dalej grasz?”

Miał zamiar wstać i wyrzucić Nylę, gdy nagle zapaliło się światło w pokoju. Nyla przypadkowo nacisnęła włącznik światła w swojej walce.

Nagłe światło sprawiło, że Damon zmrużył oczy. Był w szoku, gdy zobaczył przerażoną kobietę pod sobą.

Nyla, rozpoznając Damona, poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Strach natychmiast ją otrzeźwił. Nie mogła w to uwierzyć — mężczyzną, który prawie ją zgwałcił, był wujek Clarka, Damon Summer!

„Wujek Damon...”

Ny la zawsze była ostrożna w stosunku do Damona. Był najmłodszym synem Richarda Sumnera i Marie Thorne, rozpieszczanym przez nich i znanym ze swojej nieprzewidywalnej, zimnej natury. Nawet osoby z zewnątrz unikały wchodzenia mu w drogę. Kiedy poślubiła Clarka, ostrzegł ją, by trzymała się z daleka od Damona.

„Zamknij się!” Twarz Damona była ponura, a jego spojrzenie lodowate, gdy rozważał, czy uciszyć ją na dobre.

Następnie jego wzrok przesunął się na jej nagą pierś, stając się jeszcze ciemniejszy. Odwrócił się, wstając z łóżka. „Ubierz się i wyjdź!”

Kiedy Damon się poruszył, Nyla dostrzegła go w miejscu, w którym nie powinna, i jej twarz poczerwieniała ze wstydu.

Widząc jej zarumienioną twarz, Damon jeszcze bardziej się skrzywił. „Wciąż nie wychodzisz?”

Nyla nie przejmowała się swoim zażenowaniem, pospiesznie się ubrała i wyszła, nie oglądając się za siebie.

Gdy już była na zewnątrz, sprawdziła numer pokoju i zdała sobie sprawę ze swojego błędu – nie był to pokój 8919, lecz 8916!

Weszła do złego pokoju i prawie przespała się z wujem męża. Ta myśl pogorszyła jej ból głowy. Powinna pozwolić Valarie ją zabrać. Niestety, teraz było już za późno na żale.

Po wyjściu Nyli Damon wybrał numer z ponurą miną. „Usuń wszystkie nagrania z monitoringu Empire Sky View Hotel dziś wieczorem!”

Rozłączył się, spojrzał na bałagan na łóżku i pościeli i zapalił papierosa. Jego irytacja rosła.

Prawie przespał się z żoną swojego siostrzeńca... Co za bałagan!