Rozdział 6 Inna pani Murphy

Odwiedziłem Tanum Corporation tylko raz, kiedy po raz pierwszy przenieśli się do Galar Tower. Daniel zabrał mnie tam i wynajęliśmy całe piętro, co dało mi poczucie spełnienia.

Tego dnia trzymał mnie, gdy staliśmy przy oknie od podłogi do sufitu w jego biurze i powiedział czule: „Dziękuję za pomoc i zmianę mojego życia. Uwierz mi, kochanie. Nie minie dużo czasu, zanim oddam ci ten budynek”.

Zachichotałem na jego słowa. Teraz miał zamiar rozwalić to wszystko.

Gdy weszłam do budynku, młoda i atrakcyjna recepcjonistka zapytała mnie, na które piętro idę i kogo szukam. Gdy wspomniałam nazwisko Daniela, szybko mnie zmierzyła wzrokiem i z uśmiechem powiedziała: „Przepraszam, pani. Pana Murphy'ego nie ma. Wyszedł z żoną”.

Moja głowa zaszumiała, gdy to usłyszałam. Chociaż przygotowałam się na to psychicznie, jej odpowiedź i tak mnie zszokowała. Zacisnęłam mocniej dłoń na torebce, ale mój głos stał się nieco ostry, pomimo moich wysiłków, by kontrolować emocje. „Co powiedziałaś? Jesteś pewna?”

Spojrzała na mnie zdziwiona i odpowiedziała: „Dlaczego, tak. Pytałaś o pana Daniela Murphy'ego z Tanum Corporation z 10. piętra, prawda? Wyszedł wcześnie rano z żoną”.

Jej pewność siebie wywołała dreszcze na moim kręgosłupie. Miałem ochotę zapytać, kim była żona Daniela. Jeśli inna kobieta była jego żoną, kim ja jestem?

Jednak powstrzymałem się i zacisnąłem zęby. Potem odwróciłem się i opuściłem Galar Tower. Chciałem odejść z godnością i miałem nadzieję, że recepcjonistka popełniła błąd. W ten sposób duma Daniela również pozostanie nienaruszona.

Ostatecznie zadzwoniłem do Johnson Link z działu marketingu Tanum Corporation, aby potwierdzić to, co właśnie usłyszałem. Moje ręce się trzęsły, ale uspokoiłem się, zanim zapytałem: „Hej, John, czy Daniel skończył spotkanie? Próbowałem do niego zadzwonić, ale nie odbiera. Zaczynam się trochę martwić”.

Johnson był jednym z wysoko postawionych dyrektorów w Tanum Corporation, więc wiedziałby, czy jest jakieś spotkanie. Po usłyszeniu mojego pytania wydawał się trochę zdziwiony. „Spotkanie? Dzisiaj nie ma spotkania, pani Murphy. Pan Murphy wyszedł”.

„Och” – to wszystko, co udało mi się powiedzieć, zanim się rozłączyłam.

W tym momencie ogarnęło mnie poczucie bezsilności. Moje napięte nerwy się załamały, a kolana ugięły. To było tak, jakby cała moja energia się rozproszyła, pozostawiając mnie wyczerpaną. Ręka, w której trzymałam telefon, trzęsła się niekontrolowanie.

Nie mogłam nawet zebrać odwagi, żeby zadzwonić do Daniela i zapytać, gdzie jest. Czy w ogóle było to konieczne? Nawet gdybym to zrobiła, on po prostu znowu by mnie okłamał. Nie wiedziałam już, jak ufać niczemu, co powie.

Bezczelnie paradował po Wieży Galar z inną kobietą, sprawiając, że wszyscy uwierzyli, że ta druga kobieta jest jego żoną. Ta kobieta mogła swobodnie wchodzić i wychodzić, wkraczać do firmy, którą zbudowałem niezależnie, i cieszyć się przywilejami, które powinny być moje.

Poczułem się zagubiony, stojąc na ulicy pośród tłumu, a jego nigdzie nie było widać. Przypominał piasek, przeciekający mi przez palce. Im bardziej starałem się go złapać, tym szybciej się wymykał.

Po przemyśleniu wszystkiego, dowiedziałam się, kim naprawdę była ta „pani Murphy”.

Mając tę myśl w głowie, zebrałam siły, by poruszyć drżącymi nogami i zatrzymałam taksówkę. Gdy dotarłam do domu, poszłam na pobliski targ i kupiłam wiele ulubionych dań Daniela. Wybrałam nawet kilka ananasów, które uwielbiała Emily.

Miałem zamiar czekać, aż wróci do domu.

Zajmując się obowiązkami domowymi, zastanawiałem się nad kolejnym krokiem.

Zawsze uważałam, że czas mija zbyt szybko, ale tym razem było inaczej, ponieważ wydawał się ciągnąć w nieskończoność. Kiedy nadszedł wieczór, zebrałam się na odwagę, by zadzwonić do Mattheya i zapytać, gdzie jest, zanim powiedziałam mu, żeby odebrał Emily.

Chętnie się zgodził.