Rozdział 7 Topniejący lód, ukryte łzy

Chloe wpatrywała się w Lance'a, przez chwilę milczała, a potem nagle zaczęła chichotać pod nosem. Jej śmiech był zimny i pełen sarkazmu. Ale w środku czuła się, jakby ktoś ją rozcinał nożem. Więc jej asertywność była problemem, co? To był piekielnie dobry sposób na ujęcie tego

Czy bycie asertywną automatycznie czyniło z niej złoczyńcę i tyrana?

Ostre słowa Lance’a były niczym ostry nóż, który wbił się jej prosto w serce,

„ Chloe”

Lance spojrzał na jej kołdrę zalewającą jego wnętrzności. Chciał wyciągnąć rękę, pocieszyć ją, ale Chloe się cofnęła

„ Nie dotykaj mnie!”

Krzyknęła, odtrącając jego dłoń. Powoli podniosła głowę, jej oczy były puste, na jej ustach pojawił się cień sarkastycznego uśmiechu, gdy patrzyła na niego zimno.

Oprócz chłodu i sarkazmu, była tam czysta rozpacz i ostateczność

Wystarczyło jedno spojrzenie, a Lance poczuł, jakby ktoś mu uderzył w serce

„ Chloe Lance znów zawołała ją po imieniu, ale nie wiedział, co powiedzieć.

Chloe spojrzała na niego chłodno, „Lance, pamiętaj, to ja cię rzucam! Mam nadzieję, że ty i Keira zostaniecie razem na zawsze! Nie oczekuj ode mnie współczucia, nie potrzebuję go! Kto używa ręcznika, którego użył ktoś inny?”

Lance był oszołomiony niespotykaną tyradą Chloe.

Zawsze elegancka i opanowana kobieta naprawdę wyrzuciła z siebie te słowa!

Ale zrozumiał jej gniew: „Nieważne co. Przepraszam”.

„ Słyszałam cię” odpowiedziała chłodno Chloe

Lance spojrzał w górę. „Mam nadzieję, że możesz to zaakceptować.”

Chloe powiedziała beznamiętnie. „Dlaczego miałabym to zrobić? Możesz przeprosić, ale mam prawo ci nie wybaczyć! Wynoś się!”

Lance długo na nią patrzył, wiedząc, że dalsze słowa nie mają sensu. Powiedział „Uważaj” i wyszedł z pokoju.

Dopiero gdy Lance całkowicie odszedł, Chloe usiadła słabo na łóżku, podkurczając nogi i wpatrując się pustymi oczami gdzieś w okno.

Zimny i stanowczy?

Pierwotnie była łagodna jak woda, ale świat był zbyt zimny, więc musiała stać się twarda jak lód, silniejsza!

Mogła tylko chronić siebie, zapobiegać zranieniu i smutkowi. Tylko w ten sposób mogła powstrzymać się od płaczu, udawania słabej i żałosnej w oczach innych

Myślała, że przyzwyczaiła się do tego przez lata, ale teraz zdała sobie sprawę, że nie jest tak silna, jak myślała.

Gdy była sama w pokoju, nadal czuła ból i osłabienie.

Ale ona mogła być aż tak słaba!

Nie chciała wylewać łez, bo nie było to tego warte, było to zbyt tchórzliwe.

Jej łzy na końcu po prostu zniknęły, stały się bezwartościowe i stały się przedmiotem kpin.

Poczuła, że ktoś się zbliża i wkrótce ktoś podał jej czystą chusteczkę.

Chloe na chwilę przystanęła, odwróciła głowę, w jej oczach pojawił się błysk zaskoczenia

Puściła przytulone nogi i wstała z łóżka

patrząc na przystojnego mężczyznę, który był od niej dużo wyższy.

Chociaż dopiero co się pożegnali, teraz znów się spotkali