Rozdział 46 Księga 2 szósta

Michael potrząsnął głową, by pozbyć się myśli, cokolwiek się stało, było to najlepsze, oni nigdy nie byli sobie przeznaczeni, on po prostu zmusił naturę, zgadzając się na ślub z nią, ale to było to, natura jakoś naprawiła jego błąd i on nie zamierza jej więcej sprzeciwiać się. W końcu odwrócił się od okna, wyszedł z pokoju i udał się do salonu, westchnął, gdy zobaczył, jak pusto i cicho było, udał się do kuchni, zrobił sobie filiżankę gorącej kawy i wyjechał z kuchni do salonu, powoli i samotnie popijał kawę, jego oczy rzucały się na każdy kąt pokoju, westchnął ponownie i właśnie wtedy drzwi się otworzyły i wszedł Gary, który był zawinięty jak świąteczna bułeczka.

„Człowieku, tam jest zimno” mruknął do siebie, a Michael nie mógł się mniej zgodzić z powodu zimnego wiatru, który wszedł z nim do domu. Gary zdjął szalik i płaszcz, odwrócił się na bok, żeby je powiesić, tylko po to, żeby zdać sobie sprawę, że nie ma wieszaka, złożył je w ręku i odwrócił się, tylko po to, żeby zdusić szok, widząc Michaela wpatrującego się w niego: „b... bo... szefie. Dzień dobry, pada śnieg”.

Michael przewrócił oczami i popijał kawę, mówi mu to tak, jakby był ślepy. Gary westchnął i rzucił płaszcz i szalik na krzesło, zanim położył elegancką torbę, którą niósł na stole. „Przyniosłem śniadanie”. Spojrzał na piec i był zszokowany, widząc, że nie jest włączony. Spojrzał na swojego szefa. „Jest zimno, zarówno tam, jak i tutaj”. Zadrżał, gdy powiedział: „Nie jest ci zimno?” Zapytał, gdy zauważył, że Michael nadal jest w piżamie.