Rozdział 2 Czy kiedykolwiek mnie kochałeś?

Sarah krzyknęła histerycznie. Jej głos odbił się echem w cichym biurze.

Jej twarz była pełna łez, gdy nie mogła powstrzymać się od krzyku. „Ty draniu! Tak bardzo cię kochałam, ale ty mi to zrobiłeś!” Po jej wściekłym ryku dźwięki w salonie nagle ustały! Kilka sekund później można było usłyszeć dźwięk zakładanych ubrań.

Po chwili drzwi salonu zostały otwarte od środka i Julian wyszedł ze spokojnym wyrazem twarzy. Patrząc na jego obojętną twarz, łzy Sarah nie mogły przestać płynąć.

Nie mówiąc już o żalu. Jego twarz nie wyrażała nawet wstydu, że została złapana na gorącym uczynku. To wyraźnie pokazywało, jaką pozycję zajmowała w sercu tego mężczyzny.

Kiedy Julian zobaczył Sarę ze łzami spływającymi po twarzy, kaszlnął dwa razy i poszedł przed nią, lekko marszcząc brwi.

„Skoro już wiesz, nie muszę ci już nic mówić! Zawsze uważałam cię za młodszą siostrę. Osobą, którą kocham, jest Vivian. Jeśli chcesz jakiejkolwiek rekompensaty, po prostu mi powiedz”.

„Zadam ci tylko jedno pytanie!” Duże krople łez spłynęły z oczu Sarah. Spojrzała na osobę przed sobą, którą kochała przez dziewięć lat i wciąż trzymała się ostatniej iskierki nadziei . „Okej! Mów!”

„Czy kiedykolwiek mnie kochałeś? Od dziewięciu lat do teraz, czy kiedykolwiek mnie kochałeś?” Sarah wpatrywała się w Juliana, zaciskając dłonie w pięści.

Cisza, dusząca cisza.

„Czy ty mnie nigdy nie kochałaś?” Oczy Sary były pełne rozpaczy. „Tak!” Klepnięcie!

Sarah podniosła rękę i dała Julianowi mocnego klapsa. Łzy znów popłynęły jej z oczu.

„Julian! Dziewięć lat! Podobałeś mi się przez dziewięć lat. Nawet gdybyś powiedział mi to raz w ciągu tych dziewięciu lat, nie upierałbym się głupio aż do teraz! Skoro nigdy mnie nie lubiłeś, dlaczego nie dałeś mi poznać prawdy aż do teraz? Dlaczego?” Sarah mocno chwyciła Juliana za kołnierz i krzyknęła z rozpaczą.

Ten mężczyzna, od dziewięciu lat do teraz, był całym jej szczęściem i nadzieją. Był całym jej życiem. Ale dziś dowiedziała się, że była niczym w jego świecie!

Jak mogła nie załamać się?

Ale najbardziej żałosne było to, że nawet w tym momencie wciąż miała iskierkę nadziei. Nawet jeśli wszystko było jasne jak kryształ, wciąż miała nadzieję, że on ją okłamuje, że wszystko jest fałszywe.

Sarah nagle się uśmiechnęła, a w jej głosie pobrzmiewał ślad bezradności. „Julian, celowo mnie okłamałeś. Mam rację? Ty i ta kobieta przyszliście tu celowo, żeby sprawdzić moje uczucia do was, prawda? To wszystko jest fałszywe, prawda?” Sarah poczuła, że jej świat całkowicie się zawalił. W ogóle nie mogła zaakceptować tego faktu.

Próbowała jak mogła rozerwać ubranie Juliana. Ale po zobaczeniu śladów ugryzień na jego ciele, jej serce pękło i łzy rozpaczy znów popłynęły.

„Sarah, uspokój się.” Julian zmarszczył brwi.

„Julian już powiedział, że wcale cię nie kocha. Na świecie jest wielu dobrych mężczyzn. Po prostu go puść”. W tym momencie nagle rozległ się kobiecy głos.

Sarah odwróciła się w stronę źródła głosu i zobaczyła piękną kobietę ubraną w białą męską koszulę stojącą przed drzwiami salonu.

Vivian, ubrana w koszulę Juliana, podeszła do nich , odsłaniając długie białe nogi. Trzymała go dumnie za ramię i patrzyła na Sarah z pogardą.

„W ogóle nie zasługujesz na Juliana. Lepiej zaakceptuj ten fakt i zostaw Juliana w spokoju”.

Słowa Vivian po raz kolejny sprowokowały Sarę.

Puściła ubranie Juliana i zwróciła się do Vivian, która stała z boku. Złapała Vivian za ramię i spojrzała na nią, krzycząc: „To ty! To ty go uwiodłaś, prawda?”

Sarah powiedziała, mocno chwytając ramię Vivian. Jej wyraz twarzy był nieco załamany.

„Julian! To tak bardzo boli”. Vivian próbowała strząsnąć rękę Sarah, ale nie mogła. Spojrzała na Juliana z wyrazem niezadowolenia. „Sarah, puść! Vivian jest w ciąży!” Julian krzyknął z niepokojem.

Wyciągnął rękę i chciał odepchnąć Sarah. Ale ręka Sarah mocno trzymała Vivian. Wydawało się, że wyczerpała całą siłę w swoim ciele.

Julian martwił się, że jeśli coś stanie się Vivian, dziecko w jej łonie będzie w niebezpieczeństwie, więc wypchnął Sarah bez wahania.

Julian użył mnóstwa siły. i ciało Sary zachwiało się kilka kroków. Została zaskoczona i upadła do tyłu. Z hukiem tył jej głowy uderzył mocno w stolik kawowy.

Na szczęście, w chwili, gdy upadła na ziemię, Sarah wyciągnęła rękę, aby się podeprzeć i nie upadła zbyt mocno. Ostry ból pojawił się z tyłu jej głowy i nie mogła powstrzymać się od zmarszczenia brwi.

Wyciągnęła rękę i dotknęła tyłu głowy. Na jej włosach było coś lepkiego. Sarah trzymała rękę przed oczami, a jaskrawoczerwona krew zabarwiła jej palce na czerwono! To ją zszokowało.