Rozdział 2

Moja matka była osobą o szerokich horyzontach i zdecydowaną, która podchodziła do życia bezpośrednio.

Tymczasem Duncan siedział przy drugim stoliku i był wyraźnie pijany. Roześmiał się głośno, zanim powiedział swoim donośnym głosem: „To prawda. Nasze dzieci są już dorosłe. Jesteś... Isabella, prawda? Kiedy twoja córka i syn Sophii wezmą ślub, nie zapomnij zaprosić nas na ślub!”

„Oczywiście! Jesteś wujkiem Aleksandra! Na pewno zostałbyś zaproszony!” odpowiedziała mama radośnie.

I tak oto rozmowa szybko przeszła z tego, na jaki college się wybieramy, na to, w jaki sposób wszyscy będą dokładać się do naszego ślubu. Gdybym nie wiedziała lepiej, założyłabym, że jutro wychodzę za mąż!

Wszyscy byli teraz zaangażowani w entuzjastyczną dyskusję na temat ślubu. Nawet jeden z młodych krewnych Aleksandra, zaledwie dziecko, z ekscytacją deklarował, że chce być chłopcem sypiącym kwiaty.

Szybko straciłem zainteresowanie tą rozmową.

Słyszałam to już niezliczoną ilość razy, więc nie było sensu tracić czasu, próbując powstrzymać ich od mówienia o tym. Skupiłam się więc na jedzeniu, podczas gdy wszyscy inni rozmawiali.

Chociaż lubiłam Alexandra, małżeństwo wydawało mi się czymś zbyt odległym, abym mogła je rozważać. Było zdecydowanie za wcześnie, aby o tym rozmawiać. Poza tym, czy nie powinniśmy sami decydować o planach naszego ślubu? Nie mogłam pozwolić im robić, co chcą, podczas mojego wielkiego wydarzenia. Ostatnie słowo należało do mnie.

Podchodziłem poważnie do mojego zamiaru poślubienia Alexandra. Nasz ślub musiał być czymś, co oboje zaplanowaliśmy razem.

Było to jednak tylko moje zdanie, a Aleksander miał własne zdanie.

Byłem wtedy jeszcze młody. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że związek obejmuje dwie osoby. Kiedy to zrozumiałem, było już za późno.

Moje młode, naiwne serce zostało rozdarte na strzępy przez to, jak Aleksander zachował się tej pamiętnej nocy. Nigdy nie spodziewałam się, że zrobi to, co zrobił. Użył ostrych, bolesnych słów, aby zmusić mnie do rezygnacji z mojej miłości do niego.

Nasze matki wciąż rozmawiały o naszym małżeństwie, gdy nagle poderwał się na nogi. Musiał być bardzo zdenerwowany, skoro wstał tak agresywnie, że jego krzesło głośno się za nim przesunęło, zanim rozbiło się o podłogę.

Skupiałam się na jedzeniu. Zamieszanie niemal sprawiło, że podskoczyłam na krześle. Gapiłam się na niego zdezorientowana, wciąż z pełnymi ustami.

Nigdy nie widziałem Aleksandra w takim stanie.

Furia była wypisana na jego twarzy, a jego chuda sylwetka lekko drżała. Jednak najbardziej przerażał mnie gniew w jego oczach i frustracja na twarzy.

Spojrzał na mnie i splunął: „To wszystko twoja wina. Ciągle za mną chodzisz, ale nie mogę nic powiedzieć ani zrobić! Trzymaj się ode mnie z daleka! Przestań za mną chodzić!”

Nie spodziewałem się, że powie coś takiego. Patrzyłem na niego oszołomiony. Moja szczęka również opadła z niedowierzania, a niedojedzony krewetka spadła na podłogę.

W tej chwili w pokoju zapadła grobowa cisza. Poczułem, jak krew napływa mi do głowy, przez co moja twarz się czerwieni, a w uszach dzwoni.

Jego słowa niczym nie różniły się od oskarżeń o to, że jestem bezwstydnym oszustem, i zrobił to na oczach wszystkich.

Łzy napłynęły mi do oczu i poczułam, jakby oddech uwiązł mi w gardle, utrudniając mi oddychanie.

Co zrobiłam? Dlaczego Aleksander musiał mnie upokorzyć przed wszystkimi? Wszystko, co robiłam, to byłam taka jak on. Chciałam tylko być z nim. Czy to było przestępstwo? Czy... czy myśl o tym, że go lubię, tak go obrzydzała, że zaczął mnie nienawidzić?

Nie miało to znaczenia, jeśli mu się nie podobałem lub nie zależało mu na mnie, ale powinien mi o tym powiedzieć w odpowiednim momencie!

Nie powinien pozwolić, abym dała się ponieść moim aroganckim myślom i uczuciom na temat naszego związku, tylko po to, aby oskarżyć mnie o bezwstydne trzymanie się go.

Nie byłem bezwstydny. Po prostu mi się podobał.

Czy to był jego sposób, żeby mnie zmusić do poddania się? Jeśli tak, to był bezdusznym draniem!