Rozdział 5 Córka biologiczna

Podbiegła kobieta, a kwiaty w jej dłoni trafiły Sophię bezpośrednio jak ostra broń. Nagle odepchnęła ją, a potem szybko mocno uściskała Tiffany w ramionach.

Cheryl spojrzała nerwowo na Tiffany. „Jesteś ranna? Czy krwawi? Gdzie cię boli?”

Zroszone płatki były rozsypane na ziemi, a ostre ciernie na kwiatach wbiły się w szyję Sophii, wywołując lekkie uczucie mrowienia. Spojrzała na nerwowe spojrzenie kobiety i przez chwilę była oszołomiona.

Richard szybko podszedł i z troską zapytał Sophię: „Czy jesteś ranna?”

Sophię złowrogim spojrzeniem . „Co chcesz zrobić? Chcesz zabićTiffany ?”

Sophia nie mogła powstrzymać się od szoku, gdy zobaczyła wstręt i nienawiść w oczach kobiety oczy.

Tiffany zerknęła na Sophię i szybko ujęła Cheryl za nadgarstek. „Mamo, źle zrozumiałaś. Poprosiłam siostrę, żeby obcięła mi włosy, a ona mnie nie skrzywdziła”.

„Więc to wszystko!” Richard zaśmiał się i powiedział z wyrzutem do Cheryl: „Zawsze jesteś taka niecierpliwa i tracisz panowanie nad sobą, zanim wszystko się wyjaśni. Spójrz, ubrania Sophii są przez ciebie poplamione.

Cheryl wiedziała, że skrzywdziła Sophię i jej twarz wyglądała na lekko zawstydzoną. Broniła się: „Gdy tylko weszłam do drzwi, zobaczyłam Sophię trzymającą nożyczki na szyi Tiffany . Skąd wiedziałam, że obcina włosy”.

„ Przestań mówić kilka słów.!”Richard mrugnął do Cheryl i powiedział do Tiffany : „Zabierz swoją siostrę, żeby ją przebrała, jest brudna”.

„Siostro, chodź ze mną!”

Tiffany wyciągnęła rękę, żeby trzymać ją za rękę, ale palce Sophii tylko lekko musnęły płatki na jej ramionach, unikając ich, nie zostawiając śladu.

Po wejściu do sypialni na drugim piętrze Tiffany powiedziała przepraszająco: „Siostro, bardzo mi przykro. Nie spodziewałam się, że moja mama wróci o tej porze i sprawi ci krzywdę”.

„To nie twoja sprawa.” Na czystej twarzy Sophii pojawił się blady uśmiech.

Tiffany odwróciła się i poszła do szatni po biały T-shirt i położyła go na sofie. „To jest nowe i jeszcze nie noszone. Siostro, proszę się przebrać. Będę czekać na ciebie na dole”.

„Tak.”

Gdy Tiffany zamknęła drzwi, wzrok Sophii padł na ubrania na sofie, a jej twarz stopniowo pociemniała. Jeden z nich miał właśnie iść do fryzjera, a drugi właśnie wrócił. Co za zbieg okoliczności!

Po przebraniu się i wyjściu Sophia poszła korytarzem. Pośrodku znajdowały się drzwi, które nie były szczelnie zamknięte, a ze środka dobiegł głos Richarda : „Jak mogłeś uderzyć Sophię kwiatami? To naprawdę za dużo!”

Zofia zwolniła.

Cheryl nadal nie była przekonana i powiedziała: „Skąd mam wiedzieć, że obcinała włosy? Byłam zszokowana, gdy zobaczyłam, jak trzyma nożyczki na szyi Tiffany!”.

Richard westchnął: „Nie uważasz, że jest coś złego w twoim stosunku do Sophii ? Nie zapominaj, że Sophia jest naszą biologiczną córką!”

Cheryl broniła się: „Wiem. Kiedy wróciła do domu trzy lata temu, ja też tego chcę wynagrodź jej to, ale ona musi się wyprowadzić. Jak mogę jej to wynagrodzić?”

„Kiedy powiedziała, że chce się wyprowadzić, czy próbowałeś ją zatrzymać?” Richard zapytał: „Wiem, że kochasz Tiffany, ale Sophia, kiedy się urodziła, była noszona w niewłaściwych ramionach i bardzo cierpiała na zewnątrz. Nie możesz. Bądź dla niej miły?”

Głos Cheryl zdradzał bezradność. „Ja też chcę być miła dla Sophii. Ale przez ostatnie dwadzieścia lat zawsze kochałam Tiffany jako moją biologiczną córkę. Jak to się mogło nagle zmienić? Poza tym Tiffany tak dobrze gra na pianinie, Jest doskonała we wszystkim, od malarstwa po grę na skrzypcach. Spójrz jeszcze raz na Sophię… Hej, nawet nie czuję bólu!”

„ Jak możesz tak mówić o swojej córce?”

„Czy nie powiedziałam jej przy niej?” Poskarżyła się Cheryl. „To samo tyczy się ciebie, dlaczego pozwoliłeś jej przyjść? To dobre urodziny, ale stały się nieprzyjemne!”

Oczy Sophii były przytępione i nie słuchała dalej. Zamiast tego otworzył torbę, położył jasnoszare pudełko z biżuterią na stojaku na kwiaty przed drzwiami i zszedł na dół.

Na dole Tiffany trzyma szmacianego kota. Widząc schodzącą Sophię, od razu uśmiechnęła się i zapytała: „Siostro, czy twoje ubranie pasuje?”

„Pasuje, dziękuję!”– odpowiedziała uprzejmie Sophia.

„Jesteśmy siostrami, dlaczego jesteś taka uprzejma?”Tiffany uśmiechnęła się niewinnie.

Sophia uśmiechnęła się lekko i powiedziała: „Właśnie otrzymałam telefon. Wydział ma coś do załatwienia i poprosił, żebym przyjechała. Ja wychodzę pierwsza. Możesz powiedzieć ode mnie tacie”.

„Tak ci się spieszy? Ciasto jeszcze nie zostało zjedzone!” Tiffany wyraziła żal.

„Pomóż mi przeprosić mamę za zakłócanie jej urodzin”– powiedziała Sophia i ruszyła w stronę drzwi.

Nie wiem kiedy, na zewnątrz zaczął lekko padać deszcz, a ziemia była cała mokra.

Tiffany odwróciła się i krzyknęła: „Szwagierko Zhang, gdzie jest wujek Chen? Poproś wujka Chena, żeby odwiózł moją siostrę”.

Pani Zhang podbiegła, spojrzała na deszcz za oknem, przewróciła oczami i westchnęła: „Och, co za zbieg okoliczności. Lao Chen pojechał po ciasto Madam i jeszcze nie wrócił”.

„Pójdę sama. Pani Zhang, proszę dać mi parasolkę” .

„ Och, ok!” Pani Zhang odwróciła się i szybko wzięła parasolkę i podała jąSophii . Nie zapomniała powiedzieć: „Ten parasol kosztuje kilka tysięcy juanów. Proszę pani, trzeba go używać ostrożnie”.

W oczach Sophii pojawił się cień sarkazmu, ale jej twarz pozostała spokojna. Otworzyła parasolkę i weszła w mżawkę.

Gdy tylko Sophia wyszła za drzwi, Tiffany zobaczyła wujka Chena spacerującego po podwórzu z parasolką. Szwagierka Zhang wyglądała na zawstydzoną i powiedziała sarkastycznie: „Spójrzcie na moją pamięć, Lao Chen wrócił pół godziny temu. To naprawdę niesprawiedliwe, że najstarsza dama wychodzi w tak deszczowy dzień”.

Tiffany przytuliła kota i uśmiechnęła się delikatnie i nieszkodliwie: „Może to dlatego, że pani Zhang ostatnio zbyt ciężko pracowała. Powiem mojej mamie, kiedy będę miała czas, aby dać ci podwyżkę.”

Szwagierka Zhang nagle się uśmiechnęła i powiedział z pochlebnym spojrzeniem: „Dziękuję, panienko, od tej chwili będę słuchał tej pani”.

Tiffany odwróciła się i poszła na górę i natychmiast zobaczyła pudełko z biżuterią na stojaku z kwiatami. Trzymała go w dłoni, ale zanim zdążyła otworzyć, wyszli Richard i Cheryl.

Cheryl z ulgą dowiedziała się, że Sophii nie ma.

Richard nie chciał kłócić się z Cheryl w jej urodziny, więc zmienił temat. Spojrzał na pudełko z biżuterią w dłoni Tiffany i uśmiechnął się: „Czy to dla twojej matki?”

Cheryl przyjęła go z uśmiechem, po otwarciu przez chwilę była oszołomiona, a potem pokazała zdziwioną minę: „To nowy model, który właśnie wypuściłGK i jest jeszcze w okresie promocji. Mówi się, że jest tylko po jednym zestawie z każdego modelu, więc nie jest łatwo kupić. Tiffany , czy to prezent urodzinowy, który kupiłaś dla swojej mamy? "

W oczach Tiffany błysnęło zdziwienie , a ona uśmiechnęła się, nie zaprzeczając: "Jak pod warunkiem, że mama to lubi!”

„Moja Tiffany jest taka miła!” Cheryl emocjonalnie uściskała Tiffany. Odrobina poczucia winy, jaką miałam za uderzenie Sophii, zniknęła w jednej chwili.

Tutaj Sophia opuściła rodzinę Smithów i wróciła drogą. To dzielnica willowa, nie ma tu autobusów, a nawet taksówki są rzadkością.

Krople deszczu uderzają w parasol, wydając zimny i chaotyczny dźwięk.

Sophia nadepnęła na deszcz i szła powoli. Nadchodzi wiosenny deszcz, podobnie jak jej nastrój w tej chwili.

Po drodze pospiesznie przejeżdżały samochody prywatne . W jednym z Bentleyów dziewczyna siedząca na miejscu pasażera nagle wyjrzała przez okno, a następnie powiedziała do mężczyzny na tylnym siedzeniu: „Drugi wujku, widziałam koleżankę z klasy. Tu nie ma autobusów, podwieźmy ją .”

Justin spojrzał na dokument w swojej dłoni, jego przystojna twarz była zimna i tylko lekko skinął głową.

Isabella poprosiła kierowcę, aby cofnął, po czym opuściła szybę i krzyknęła do Sophii: „Sophia, wsiadaj do samochodu!”

Sophia była oszołomiona. „Isabella?”

Choć oboje pochodzą z tej samej szkoły, nie znają się.

Isabella uśmiechnęła się kokieteryjnie i powiedziała: „Podejdź szybko i porozmawiaj, gdy już wsiądziesz do samochodu”.

„Dziękuję!” Sophia podziękowała, otworzyła drzwi samochodu, zamknęła parasolkę i wsiadła. Kątem oka dostrzegła kogoś siedzącego obok niej, więc zerknęła w bok i była oszołomiona.