Rozdział 5 Miłości nie da się zmusić

Myah przygotowała Adeline gorącą kąpiel, a następnie poszła do kuchni, aby przygotować jedzenie dla swojej przyjaciółki. Nie mając apetytu, Adeline spojrzała na pierścionek na palcu i powiedziała chrapliwym głosem: „Myah, rozwiodłam się z Brendanem”.

„Co? Rozwiedziona?” Myah była tak zaskoczona, że prawie ugryzła się w język. Zapytała: „Czy on cię zmusił? I jaka z niego bezczelność, żeby wyrzucić cię z domu! Co za palant! Jak mógł ci to zrobić? Pójdę go znaleźć i cię pomszczę!”

„Nie zawracaj sobie głowy”. Adeline pośpiesznie położyła dłoń na ramieniu Myah i wymusiła bezradny uśmiech. „Już podpisałam ugodę rozwodową. Teraz nie mamy ze sobą nic wspólnego”.

Myah wciąż nie mogła uwierzyć w to, co słyszała. Zapytała: „Naprawdę?”

„Tak.” Adeline skinęła głową i kontynuowała: „Tiffany też wróciła. To ta, którą lubi Brendan. W końcu mogą być razem. Nie ma potrzeby, żebym cały czas była przy nim.”

„Ale ty…” Myah zaczęła coś mówić, ale po namyśle zrezygnowała.

Ona i Adeline znały się od zawsze. Kiedy były studentkami, zawsze wracały razem do domu po zajęciach.

Adeline była piękna i miła.

Myah wciąż pamiętała ten dzień, kiedy miała coś pilnego do zrobienia po lekcjach i nie mogła wrócić do domu z Adeline. W drodze do domu sama, Adeline została zatrzymana przez kilku szkolnych łobuzów i prawie została zgwałcona.

To właśnie Brendan nagle się pojawił i ją uratował.

Od tego czasu Adeline była w nim zakochana.

Przez wiele lat Adeline skrycie kochała Brendana, chociaż nie znała jego imienia.

Myah mówiła jej: „Addie, po prostu odpuść sobie. Spotkałaś go tylko raz. Jest bardzo prawdopodobne, że nigdy więcej się nie zobaczycie. Czy zamierzasz spędzić całe życie czekając na niego?”

Ale Adeline tylko się uśmiechała i stanowczo odpowiadała: „On zawsze będzie w moim sercu. Nigdy nie zapomnę, jak wyglądał w tamtym czasie. Miał na sobie białą koszulę, a jego piękne oczy były oprawione długimi, gęstymi rzęsami. Jest wysoki i przystojny. Nadal wierzę, że spotkamy się ponownie”.

Myah zawsze uważała, że Adeline zachowuje się śmiesznie.

Później rodzina Dawsonów zaaranżowała ślub Adeline z kimś. Kiedy Myah się o tym dowiedziała, Adeline była już żoną Brendana. Dziewczyny zjadły razem kolację, żeby o tym porozmawiać. Adeline cały czas uśmiechała się jak szalona. Powiedziała do Myah: „Jestem żoną mężczyzny moich marzeń. Nadal nie mogę w to uwierzyć”.

„Ale on cię wcale nie lubi, Adeline. Obudź się. Naprawdę myślisz, że będziecie żyć długo i szczęśliwie?”

„Czemu nie? Mówią, że absolutna szczerość może poruszyć serce z kamienia. Bóg przyprowadził go do mnie, a ja muszę spróbować sprawić, by mnie polubił. Będę dla niego naprawdę dobra i pewnego dnia zrozumie, że jesteśmy sobie przeznaczeni”. Adeline przechyliła głowę, a jej oczy były pełne tęsknoty za szczęściem.

Kiedy Adeline i Brendan wzięli ślub, po prostu poszli do ratusza. Nie było tortów, kwiatów ani zdjęć ślubnych, ponieważ nie było ceremonii ślubnej. Jednak kiedy pewnego dnia Adeline przechodziła obok sklepu jubilerskiego, i tak wydała wszystkie swoje pieniądze na parę pierścionków z małymi diamentowymi ćwiekami.

Uroczyście wręczyła jeden z nich Brendanowi.

Pierścionki były proste, zdobione tylko maleńkimi diamentami. Nie wyglądały na prawdziwe obrączki ślubne. Chociaż Brendan nigdy nie nosił swoich , Adeline zawsze nosiła swoje na palcu.

Za każdym razem, gdy Myah widziała pierścionek na palcu Adeline, naśmiewała się z niej. Ale Adeline po prostu powiedziała z oczekiwaniem: „Wierzę, że Brendan pewnego dnia kupi mi pierścionek”.

Okazało się jednak, że były to jej pobożne życzenia.

„Nie martw się o mnie, Myah. Teraz wiem, że miłości nie da się wymusić i że małżeństwo bez miłości nie potrwa długo” – powiedziała Adeline, wzruszając ramionami.

Patrząc na zmęczoną Adeline i wymuszony uśmiech na jej twarzy, Myah nie mogła powstrzymać się od współczucia jej. Adeline nie była już tą dziewczyną z tak wielką nadzieją w oczach.

„Naprawdę podjąłeś decyzję?”

„Tak, mam rację” – Adeline skinęła głową.

„To dobrze dla ciebie”. Myah objęła ramieniem Adeline i zaćwierkała: „To nic wielkiego. Twój były mąż i tak jest dupkiem. To nie twoja strata. Zaczniesz nowe życie bez niego. On nie wie, jaka jesteś wspaniała i prędzej czy później pożałuje tego. Aby uczcić twoją nowo odkrytą wolność, chodźmy do baru i dobrze się bawmy”.