Rozdział 7 Bliskie spotkanie

PIĘĆ LAT PÓŹNIEJ

Punkt widzenia Sophii

Minęło już pięć lat, odkąd ostatni raz postawiłem stopę w tym mieście. W tym czasie w moim życiu zaszło wiele zmian... na lepsze.

Zajęło mi to mnóstwo czasu i pracy, ale pogodziłem się z Liamem i jego zdradą, a teraz żyję najlepszym możliwym życiem.

Podczas gdy pięć lat temu byłam głupią kobietą, która czciła ziemię, po której stąpał jej mąż, podczas gdy ów mąż pogardzał jej istnieniem, teraz jestem bardzo znaną scenarzystką i producentką, która jest swoją własną szefową, a także szefową wielu innych osób.

Co więcej, podczas gdy pięć lat temu wyjechałam stamtąd z niczym oprócz ubrań, tym razem wracam z całym człowiekiem w osobie mojej czteroletniej córki.

Tak, niedługo po tym, jak opuściłam Liama, dowiedziałam się, że jestem w ciąży z jego dzieckiem i chociaż byłam wtedy załamana, od razu wiedziałam, że chcę zatrzymać dziecko.

Ta decyzja okazała się najlepszą decyzją w moim życiu, ponieważ nie wyobrażam sobie życia bez mojej córki . Nie byłam zbyt chętna do powrotu tutaj, ponieważ nie chciałam ryzykować, że Liam dowie się o moim dziecku.

Jednak praca, która mnie tu sprowadza, jest taka, która bardzo by się firmie przydała. Nie pozwolę, żeby Liam okradł mnie z tych możliwości, więc jestem tutaj.

„Jak ten czas leci” – myślę sobie, mocno trzymając córkę za rękę, gdy przeciskam się przez tłum, a mój wielki ochroniarz prowadzi mnie.

Moja córka Ellie jest wierną kopią swojego ojca, co uważam za bardzo niesprawiedliwe, ale kocham ją bardziej niż cokolwiek innego na tej planecie i nigdy nie żałowałam, że ją zatrzymałam.

Od czasu do czasu nadal myślę o Liamie, co nie jest zaskoczeniem, bo widzę jego twarz na twarzy mojej córki każdego dnia, ale już mnie nie obchodzi i za to jestem mu dozgonnie wdzięczna.

Nagle oddech staje mi w gardle, a w głowie zaczyna się kręcić, gdy zatrzymuję się w miejscu, nie mogąc uwierzyć własnym oczom, a co gorsza, swojemu całkowitemu pechowi.

Wchodząc przez wejście na lotnisko, w stronę którego zmierzam, widzę dokładnie tego mężczyznę, o którym właśnie myślałem... Liama! Ze wszystkich ludzi, których spotkałem pierwszego dnia w tym mieście, to musi być właśnie on?

Nie spędziłem nawet trzydziestu minut z powrotem w mieście, a już wpadam na ostatnią osobę, którą chcę tu zobaczyć? To jest całkowicie niewiarygodne!

Liam wygląda dokładnie tak samo, jak ostatnim razem, gdy go widziałem... Wysoki, piekielnie przystojny i pewny siebie. Jest nienagannie ubrany w dobrze skrojony garnitur, tak jak ubiera się przez większość czasu.

Jednak jest w nim też coś innego, choć nie potrafię w tej chwili dokładnie określić, co to jest, i nie zamierzam czekać, aż się dowiem, o co chodzi, ryzykując, że zobaczy moją córkę.

Wydaje się, że prowadzi intensywną rozmowę przez telefon, ale nagle, jakby wyczuwając na sobie mój wzrok, niespodziewanie odwraca głowę w moją stronę i patrzy prosto na mnie.

Pośpiesznie odwracam wzrok i zaczynam odchodzić tak szybko, jak tylko mogę, serce wali mi w piersi. Po chwili odwracam się i zdaję sobie sprawę, że Liam nie tylko wciąż na nas patrzy, ale co gorsza, zaczął iść w naszym kierunku, jakby za nami podążał.

„Mamo, znasz tego mężczyznę? Patrzy na nas. Znasz go?” – pyta mnie Ellie, wyciągając szyję, by spojrzeć na Liama i machając do niego radośnie, jakby już go kiedyś spotkała.

„Nie, nie mam, kochanie. Poza tym, ile razy ostrzegałem cię przed machaniem do przypadkowych nieznajomych? Teraz uważaj, gdzie idziesz, żebyś na kogoś nie wpadła”. Kłamię i ciągnę ją dalej, aż wychodzimy z lotniska, a moje serce cały czas wali mi w piersi.

Chcę po prostu zachować jak największy dystans między Liamem a mną, bo nie mam siły, żeby stanąć z nim twarzą w twarz... nie teraz i nigdy, jeśli o to chodzi.

Na zewnątrz czekała na mnie czarna limuzyna. Wsiadłam do niej natychmiast, razem z moją córką i ochroniarzem, i wypuściłam wielki oddech, którego nawet nie byłam świadoma, że wstrzymywałam.

Kiedy kierowca uruchamia limuzynę i odjeżdża, zerkam na wejście na lotnisko i widzę, że Liam właśnie z niej wysiadł i rozgląda się dookoła z wyrazem zdezorientowania na twarzy.

Od razu wiem, że musiał mnie rozpoznać, albo przynajmniej musiał pomyśleć, że wyglądam znajomo. Zastanawiam się, dlaczego, u licha, poczuł potrzebę pójścia za mną, aby potwierdzić, że rozstaliśmy się w najlepszych stosunkach.

Na szczęście nie może zajrzeć do środka limuzyny z powodu przyciemnianych szyb. Zajmę się nim dopiero, gdy będę gotowy, a na pewno jeszcze nie jestem gotowy.