Rozdział 7 Zerwij więzi

Mężczyzna na wózku inwalidzkim miał w sobie coś surowego, ale i szlachetnego, i chociaż jego postawa była swobodna, klasa i elegancja, z jaką się poruszał, były niezaprzeczalne.

„Aleksandrze?” Laura poskładała wszystko w całość po zobaczeniu Aleksandra. Spojrzała na Juliannę zimnym wzrokiem i prychnęła: „Zastanawiałam się, jak to się stało, że nagle nabrałeś charakteru. Okazuje się, że przywiązałeś się do Aleksandra”.

Julianna spojrzała na Alexandra, zdezorientowana jego niespodziewanym pojawieniem się. Czy przyszedł, żeby zobaczyć cały ten dramat?

„Przepraszam za spóźnienie, Julianno.” Przystojna twarz Alexandra wciąż wyrażała jego charakterystyczną obojętność, ale na jego ustach pojawił się również delikatny cień uśmiechu.

Delia patrzyła na niego oszołomiona. Ten mężczyzna miał być jej narzeczonym, ale potem miał wypadek , który uczynił go niepełnosprawnym i przykutym do wózka inwalidzkiego do końca życia. Nie było mowy, żeby wyszła za kalekę. Właśnie z tego powodu Julianna została sprowadzona z powrotem — aby służyć jako jej zastępczyni w ustalonym wcześniej zaręczynie. Kto by pomyślał, że Julianna wykorzysta wpływy Aleksandra na swoją korzyść i zachowa się wyniośle i potężnie?

Delia wróciła do teraźniejszości i przykleiła uśmiech na twarzy. „Co ty tu robisz, Aleksandrze? Ach, chciałeś zobaczyć, jak rywalizuję, prawda ?”

Alexander rzucił jej krótkie, zimne spojrzenie. „Czy jesteśmy aż tak blisko?”

Delia była wyraźnie zaskoczona, a łzy natychmiast napłynęły jej do oczu. „Jak możesz mi to mówić, Alexandrze? Przecież byliśmy kiedyś zaręczeni”.

„Och, przepraszam za to, nawiasem mówiąc. Powinnam była wiedzieć, że kaleka taka jak ja nigdy nie będzie cię godna!” Gryzący sarkazm w tonie Alexandra był więcej niż wystarczający, aby przeciąć wszelkie więzy między nim a Delią.

„Jak możesz mówić takie rzeczy, Aleksandrze? Rodzina Greenów może być potężniejsza od nas, ale to nie znaczy, że możesz po nas deptać, jak chcesz” – wtrąciła Laura, naturalnie niezadowolona w imieniu Delii.

„Nie mów do niego w ten sposób, mamo. Alexander musi być nadal zły z powodu naszych zerwanych zaręczyn”. Delia udawała, że płacze. „Ale nie miałem wyboru. Jestem adoptowana; Julianna jest prawdziwą córką. Alexandrze, od początku miałeś się z nią ożenić. To złamało mi serce, ale nie mogłem ukraść męża mojej siostry!”

„Nie możesz tak myśleć, Delia. Nawet jeśli nie jesteś naszą krwią i ciałem, zawsze będziesz częścią rodziny Edwards”. Laura szybko pocieszyła Delię. „Gdyby tylko Julianna miała połowę twojej wrażliwości! Niestety, ona potrafi tylko kraść twoje rzeczy”. Spojrzała na Juliannę wściekle, kiedy powiedziała tę ostatnią część.

Julianna uważała ich mały pokaz za zabawny. Delia naprawdę miała talent aktorski i wydawała się być również utalentowaną gadułą. Laura po prostu chłonęła każde jej słowo.

Na szczęście Julianna nie tęskniła już za miłością matki.

Pochyliła się i chwyciła twarz Aleksandra, unosząc jego brodę palcem wskazującym.

Spojrzał na nią lekko przymrużonymi oczami, w milczeniu ostrzegając ją, aby nie zrobiła niczego lekkomyślnego.

Ale Julianna tylko posłała mu figlarny uśmiech. „Delia, aż tak lubisz Alexandra? Jestem gotowa odwołać to zaręczyny i się wycofać. Możecie być znowu razem”.

Wyraz twarzy Delii zmienił się, gdy to usłyszała. „Przestań paplać bzdury! Twoje zaręczyny zostały zaaranżowane przez jego dziadka i naszych. Złamałoby im to serca, gdyby dowiedzieli się, że planujesz zakończyć ten związek”.

„Dość tego nastawienia, Julianno! Spójrz na swoją siostrę. Zobacz, jaka jest posłuszna i rozsądna”. Laura zrugała Juliannę i kontynuowała głaskanie Delii po plecach. „Jeśli nadal chcesz być częścią rodziny Edwards, lepiej przeproś i przyznaj się do błędu. W przeciwnym razie wyrzeknę się ciebie tutaj i teraz”.

Julianna wyprostowała się i klasnęła w dłonie, a jej uśmiech nie schodził z jej twarzy. „W takim razie muszę pogratulować sobie, że uniknęłam całego życia pełnego nieszczęść”.

„Co powiedziałaś? Naprawdę zamierzasz zerwać stosunki z rodziną Edwards?” Laura spojrzała na Juliannę z długą twarzą.

Julianna prychnęła: „Całkowicie straciłam nadzieję w tobie. Od teraz będę żyć tylko dla siebie. Twoje sprawy nie mają ze mną nic wspólnego”.

Nie trzeba dodawać, że Laura była wściekła. Ale wiedziała, że nie może sobie pozwolić na utratę panowania nad sobą. Przynajmniej nie w obecności tylu wpływowych osobistości.

Julianna kontynuowała: „Proszę, opiekuj się dobrze swoją ukochaną adoptowaną córką. Założę się o duże pieniądze, że czuje się teraz bardzo skrzywdzona i bez wątpienia potrzebuje trochę dodatkowej miłości i dużo uwagi”.

Delia zacisnęła zęby i przeklęła Juliannę w duchu. Przysięgła sobie, że nie odpuści tej drugiej tak łatwo.

Pomimo wewnętrznych myśli, Delia zachowała kruchą, niewinną fasadę. „Chodźmy, mamo. Julianna oszalała. Nie chce, żebyśmy byli w pobliżu niej. Tata będzie wściekły, jeśli się o tym dowie”.

„Nie przejmuj się nią, Delia. Twój ojciec zajmie się nią później”. Laura ani przez sekundę nie wierzyła, że Julianna faktycznie zerwie z nimi kontakty.

Julianna była przecież sierotą i nie miała żadnej historii rodzinnej, dopóki nie trafiła z powrotem do rodziny Edwardsów.

Laura była przekonana, że Julianna zachowywała się tak, aby zwrócić ich uwagę. Kiedy Julianna zdała sobie sprawę, że jej zachowanie tylko rozgniewało jej rodzinę, przeprosiła ich i błagała, aby przyjęli ją ponownie.

Gdy Laura i Delia odeszły, Alexander odchylił się do tyłu na wózku inwalidzkim i uniósł brwi na Juliannę. „Czy zdajesz sobie sprawę, jak niebezpieczne było twoje zachowanie?”

Julianna nie była ani trochę zaniepokojona. Błysnęła mu uśmiechem i zapytała: „Co się stało? Jesteś na mnie teraz zły?”

Spojrzenie Alexandra stało się ostre. „Mamy transakcję biznesową, nic więcej. Jeśli zrobisz coś takiego jeszcze raz, nie zawaham się całkowicie odwołać wszystkiego”.